De Vechtstand

Ik ben een kneus in rekenen en een kei in talen. Maar zodra ik toe moet geven dat meisjes beter zijn in talen en minder goed in techniek schakel ik over op de vechtstand. Druk babbelend stap ik met onze vier dames op een winderige vakantiedag door de zaal van een ‘technisch museum’. Het is iets over de Romeinen en hun vernuftige ontdekkingen. High Tech maar dan op sandalen. Met moeite wring ik me langs tientallen vaders met zonen. We stuitten na de uitleg over de werking van het aquaduct op het bouwen van huizen. Te beginnen met het dak. In een vitrine staat een voorbeeld van oud Romeins pannendak. Makkie, denk ik nog.. Alle vier de dames beginnen tegelijk aan het leggen van de tegels op de regels. Binnen de kortste keren hebben we het rek volgebouwd maar het lijkt eerder op een halfpipe voor de skeelerbaan dan op een Romeins dak. Met de rug naar het Romeinse voorbeeld en de priegelige werktekeningen staan we in zusterlijk overleg het dakje te construeren. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een man met de handen in de zakken naar onze bedrijvigheid kijken. Aan weerszijden twee jongentjes met eveneens de handen in de zakken. Pa schudt zijn hoofd. ‘Nou, mama is niet zo’n beste bouwvakker, laat mij maar eens.’ Hij wil de houten tegel uit mijn handen pakken, maar ik houd de dakpan stevig vast. De nagels in het hout. ‘Mogen we dit zelf even af maken?’, bits ik de man toe en kwak de tegels op de stellage. Met luid geraas dondert het spul eraf. De man schudt zijn hoofd. Na tien minuten klungelen kom ik tot de ontdekking dat de pannen precies verkeerd om liggen.
De meiden zijn al weer verder gerend naar het badhuis om een hetelucht verwarming in elkaar te zetten. Zuchtend loop ik achter hen aan. Vooruit het is vakantie, ik heb een dak gebouwd en zonder veel moeite schakel ik weer over in de lachstand. Met een blik vol verbazing kijkt de man me na, rare wezens die vrouwen zie je hem denken. Rare jongens die Romeinen, denk ik terug. Op naar de zalen met hedendaagse kunsten.

Stem of voeg toe aan :