Fleur Bloemen

Ik schrijf haar naam en lees haar woorden. Zo treffend geschreven, zo recht uit het hart. Wat een lef om je zo te laten zien, kwetsbaar voor alle spot. Het moest stoppen. Er moest een einde komen aan het schelden en dwars zitten. Voor een volle schouwburgzaal vertelde Fleur haar verhaal. Het werd stil en het applaus niet veel later was eindeloos. Toch hield het pesten niet op. Wanneer ze ’s ochtends naar school fietste, en de wind door haar haren voelde, wist ze het al: het wordt weer zo’n lange dag. En dat dag in dag uit. Ik weet het, pesten is van alle tijden en lastig aan te pakken. Maar het laat zulke diepe wonden na dat ik vandaag aan niets anders kan denken. We kennen allemaal wel iemand die gepest is. We hebben zelf misschien ook wel eens gepest. Hoe zou het voelen om elke dag opnieuw gepest te worden? Ik weet het niet. Fleur wel. Even dacht ze dat de stap van een nieuwe school haar rust zou geven. Toch schrijft ze in haar gedicht dat ze bang is voor een herhaling van de treiterijen. En nu, bijna drie jaar later is ze dood. Voor haar familie en vrienden een groot verlies en voor de pestkoppen een last voor het leven. Wanneer er gepest wordt zijn er drie groepen. Het slachtoffer, de pestkoppen en de slappelingen. Diep weg in mij voel ik me een slappeling. Wel geweten maar niets gedaan. Op onze basisschool werd er niet gesproken over pesten en toch werd mijn buurmeisje gepest. Dan was haar fiets weer stuk, de kleding kapot gemaakt of kon haar moeder haar ophalen omdat ze een tuin in was gevlucht, bang voor haar belagers. En ik deed niets. Laf, bang en zelfs een beetje boos. Gelukkig was de stap naar het vervolgonderwijs een opluchting voor iedereen. Elke ouder heeft de angst dat zijn zoon of dochter wordt gepest, uitgesloten of aan de kant wordt gezet. Wanneer de kinderen ’s ochtends naar school vertrekken kijk ik hen na. Weer een dag waarin van alles kan gebeuren.

Stem of voeg toe aan :