Playmobil

‘En hoe is het met jou?’, een belangstellende vraag, simpel gesteld maar met veel meer lading dan die zes woorden kunnen bevatten. De vraagsteller bedoelt niet hoe het met mijn sporten is, mijn kinderen of de relatie met mijn man. Nee, de vraag betekent; hoe is het met je gezondheid. Is de kanker definitief vertrokken? Wanneer heb je weer een controle? Hoe leef je met een gehavend lichaam? Hoe is dat voor je kinderen? Hoe is het voor je zus en moeder? In een zin ligt zoveel meer. Ik schrik er niet meer van. Maar toch slaap ik de laatste weken slecht. Om mij heen hoor ik weer nieuwe berichten over die rotziekte. Onzekerheid knaagt kleine gaatjes in mijn zelfvertrouwen. ‘ Het is alweer drie jaar geleden maar ik moet er steeds weer aan denken hoe ik me voelde vlak na de operatie. ‘ begin ik na het avondeten. We drinken samen nog een kopje koffie. ‘Heb jij daar nog wel eens last van? ‘ Even blijft het stil en dan is het antwoord heel stellig: ‘ nee, na de eerste paniek kreeg ik het vertrouwen in een goede afloop, er was geen reden om dat niet te hebben dus…” Heerlijk dit soort nuchterheid. ‘Maar voor jou is dat vast anders’, vervolgt hij. Inderdaad. Als het jezelf betreft is alles anders. Ik kan vragen beantwoorden en regels vol schrijven, het gevoel is niet uit te leggen. Misschien nog het meest in het beeld dat een lotgenote mij schetste: haar zoontje van vier zat bij haar op bed. Van zijn oma had hij een playmobil reiskoffertje gekregen. De magneet zorgde ervoor dat de poppetjes zich vrij over het bord konden bewegen. Het mannetje liet het aan zijn zieke moeder zien. ‘ ‘Kijk’,zei hij,’ het kan er wel afvallen hoor’ en hij gaf er een tikje tegen. Met een kleine beweging rolde het playmobil poppetje van het bord, over de dekens op de grond. In knikte en keek haar aan, dat was het gevoel, daar valt niets aan toe te voegen: plotseling rol je van het toneel en dan kun je alleen maar hopen op een zachte landing.

Stem of voeg toe aan :