Stayokay

‘Ik zou wel weer eens een weekendje weg willen’. Ik hoor het hem zeggen en prompt zit ik achter de computer om de leukste weekendjes-weg te bekijken. ‘Met z’n tweeën,’ roep ik, ’het is al weer veel te lang geleden.’ En dan begint het gedoe. Waar laat ik vier kinderen? Vier kinderen die nu al roepen: ‘ik blijf altijd bij jou wonen, ik wil niet groot worden.’ Na een vruchteloze bemiddelingspoging geef ik het op. Dan maar geen citytrip naar een verre bestemming waar we overnachten in een romantisch hotelletje met een piepend antiek gietijzeren bed en roosjesbehang op de muren. Na lang speuren valt mijn oog op een stadstripje naar Antwerpen. Voor ieder wat wils: chocolade, sfeervolle gebouwen, meer dan tachtig bieren van de tap en een mega winkelstraat. Dan stuit ik op een recentelijk geopende etablissement, de foto’s laten een strak, designachtig gebouw zien voor prijzen waar ik blij van word. Het blijkt ‘de Stayokay’, voorheen ‘De Jeugdherberg’. Bij de balie halen we ons lakenpakket op, met z’n zessen wurmen we ons in de lift tussen twee zwijgzame Chinezen. De design stapelbedden blijken van een Spartaans ontwerp te zijn en de lange gang met tientallen grijze deuren, de betonnen vloer en de rij straatverlichting aan het plafond heeft meer weg van de slaapvleugel van de jeugdgevangenis. De posters aan de muur waarschuwen ons dat we aan de buren moeten denken en dat drugs en alcohol op de kamer verboden is. Geen probleem. We vullen onze dagen met slenteren door de kilometerslange winkelstraat , we snoepen chocolade handjes en als we koud en verkleumd een Vlaamse friet eten, besluiten we dat dit beter smaakt dan waar dan ook. ’s Avonds, als het grut op de stapelbedden ligt, voegen we ons bij de eenzame reizigers en de gitaar spelende jongeren. Het bier in het bolle glas stijgt al snel naar mijn hoofd en eenmaal in ons bedje tussen de fris gemangelde lakens bedenk ik hoe Okay alles is en met de klanken van ‘Let it be’ in mijn hoofd val ik in een diepe, gelukkige slaap.

Stem of voeg toe aan :