lotgenoten

Internet biedt veel mogelijkheden om informatie te vinden en zo kom ik in aanraking met de persoonlijke verhalen van vrouwen in dezelfde situatie. Lotgenoten. En ook daar is weer een klein select gezelschap van degenen die er nog beroerder aan toe zijn: de meta-meiden. Ietwat ongemakkelijk bij de benaming spit ik door de verhalen. Nieuwsgierig en vooral op zoek naar herkenning. Een aantal van hen volg ik al een tijdje. Na een paar weken niet inloggen word ik onaangenaam getroffen door een bericht van een van hen. Slechts 41 jaar en geen behandeling meer mogelijk. Kwestie van weken. Verdrietig, boos en bang besluit ik me voorlopig niet meer op het forum te begeven. Ik realiseer me heel goed dat geen situatie hetzelfde is. Ook besef ik dat ik de ziekte niet ben maar wel ziek ben.
Eén keer in de drie weken ben ik dagje op de chemo-afdeling van ons streekziekenhuis. Op de zaal liggen, zitten en ‘hangen’ verschillende patiënten, ieder met hun eigen ellende. Meestal gaat dat er heel gemoedelijk aan toe. We kunnen geen kant op, het infuus en de naalden in onze armen houden ons warmpjes bij elkaar. Net als in de beste families is er wel eens een zwart schaap op de afdeling. Zo’n oom of tante die de familiebijeenkomsten weet te bederven door ongepaste bemoeienissen en losse flodders. Zo ook nu. Bij binnenkomst word ik van top tot teen opgenomen. In haar ogen lees ik vragen als: wat, waar zit het en hoe lang nog. Na de eerste zak vocht sta ik op en ontkoppel de infuuspomp voor een wandeling richting toilet. Dat had ik gedacht , ik word bestraffend toegesproken door het opperhoofd van de zaal, dat ik niet naar een normaal toilet mag! In verband met de chemo! Geïrriteerd antwoord ik dat ik geen chemo krijg maar wat anders. Snel kakelt ze verder. ‘Dat zal dan wel maar ik weet niet anders of iedereen met chemo moet naar wc nummer één.’ Ik draai me om en mompel dat dat dus niet voor mij geldt waarop ze zuchtend zegt: ‘Je moet het zelf weten, maar iedereen …. ’ God bewaar me. Hoog in haar bed zit ze me meewarig aan te kijken. Onhandig duw ik de infuusstandaard met mij mee over het stroeve linoleum, inwendig mezelf toebijtend: ga ik nu nog ruzie krijgen op de chemoafdeling over waar ik mijn plas mag doen! Lotgenoten, ik kan er niet maar niet aan wennen.

Stem of voeg toe aan :