toekomst

Sinds de eerste diagnose kanker is er alweer vier jaar voorbij. De eerst keer was natuurlijk wel even schrikken, maar wees eerlijk: dood zou ik hier toch niet aan gaan? Ik niet, vol goede moed onderging ik zes chemokuren, vijfentwintig bestralingen en een jaar lang imuuntherapie. Drie jaren gleden voorbij. Onbezorgde jaren, ik stortte me op een nieuwe passie: het schrijven. Met een scherp oog voor het ongewone in het alledaagse schreef ik over wat ik meemaakte of wat mij raakte. Ook het ontwerpen voor lotgenoten schonk me veel voldoening, eerst met het potlood en later achter de naaimachine. Het gaf met vleugels. Maar boven alles was er een waardevolle tijd voor de mensen om mij heen. In de voorbije jaren waren er veel momenten van twijfel. Een keer kanker kan toch ook nog een keer kanker betekenen. Waarom ik? Is het echt weg? Helemaal loskomen van de onzekerheid en angst lukte me niet. Stilletjes was er altijd een stemmetje aanwezig die ervoor zorgde dat ik toch wat eerder naar de controles ging, een extra scan of een nieuw onderzoek. Na drie jaar is de toekomst opeens donker gekleurd. De tijd die voor ons ligt is begrensd en beperkt. We zijn ons bewust van de eindigheid van het leven en ook van het doorgeven van het leven. Wat de komende maanden gaan brengen weten we niet. De komende dagen wel en dat maakt het allemaal heel overzichtelijk en prettig. Wanneer we de toekomst niet kennen, hoeven we er ons ook geen zorgen over te maken. Het geeft lucht aan het begrip tijd. De tijd begint elke dag opnieuw en na de avond springt het weer op de ochtendstand. Zonder dat we er iets voor hoeven te doen. In januari was ik bang dat ik na de eerste gesprekken in het ziekenhuis niet meer mijn leven kon volmaken, de tijd glipte door mijn vingers. Nu loop ik nog altijd rond, adem de lucht in en zie hoe de natuur elke dag verandert. Ik besef me dat het leven met kanker wel een toekomst heeft en dat we zelf de horizon bepalen.

Stem of voeg toe aan :