Zoektocht

Wanneer alle kasten zijn opgeruimd, de keuken blinkend schoon is en alles ergonomisch verantwoord is ingericht valt er een ruimte vrij. Een ruimte die opnieuw ingevuld moet worden, hoe ga je de komende tijd doorbrengen? Een belangrijke vraag. Het antwoord is eenvoudig merk ik. Schrappen. Leven is schrappen van dingen die er opeens minder toe doen en doorgaan met de zaken die altijd veel plezier en energie hebben gegeven. Geen onzinnige afspraken of deadlines. Geen aandacht aan verwachtingen of verlangens die ver weg liggen. Niet nadenken over wat allemaal nog gaat komen. Leven in het hier en nu. Het ritme van de dag wordt bepaald door wat ik kan en wil. Niet door wat ik allemaal moet. Opgelucht haal ik adem. Wat een winst, naast alle narigheid en verdriet bezien we de dagelijkse dingen opnieuw en zien dat er nog heel veel te kiezen is. Met de rust komt ook de behoefte om de verbindingen die er om ons heen zijn opnieuw aandacht te geven. Het is de betrokkenheid van die vriendschappen die er waren maar ook die opbloeien. Met een kopje thee en een bakje cashewnoten ontstaat een gesprek en vinden we elkaar. Dankbaar voor zoveel warmte breng ik de dagen door. Vaak wordt dan de vraag gesteld: wat kan ik voor je doen, ik wil zo graag iets doen. Ik snap het wel. Maar het simpele feit dat er aandacht is voor lijden en leven is al voldoende. Er vallen regelmatig kaartjes in de brievenbus, van buren, ouders van klasgenootjes, belangstellende dorpsgenoten, noem maar op. We lezen ze allemaal. Graag zou ik ze terug willen schrijven, maar de energie ontbreekt. Bij alles wat we ondernemen voelen we een laagje droefheid over ons liggen. Het zit me niet in de weg, het hoort bij ons. We zijn hele gewone mensen die in een bijzondere situatie zijn beland waarvan we het beste proberen te maken zonder voorbij te gaan het verdriet. Het is niet makkelijk maar wel draagbaar. We vervolgen onze zoektocht naar een nieuw leven zonder toekomst .

Stem of voeg toe aan :