Day After

Ik wist dat het zou gaan gebeuren. Elke drie maanden ben ik de klos. ‘S ochtend had ik een liter water smakend naar zeepsop weggewerkt en werd ik door mijn altijd geduldige en dit keer ook wat nerveuze chauffeur naar mijn afspraken gebracht. Op de röntgen een infuus vanwege de mooie en vooral dunne aders en hup door naar de scanapparaten. Geroutineerd loop ik door de ruimte. ‘Even inademen, vasthouden en adem maar weer door.’ Door het spiegeltje in de helm zie ik hoe verpleegkundigen achter hun schermpjes zitten. Voor ik het weet word ik alweer onder de hoogtezon-zonder-zon getrokken en kan ik plaatsnemen in de wachtkamer. Waar mijn liefdevolle chauffeur de Elsevier van pure ellende heeft doorgespit. Hoeveel scans, infusen, gesprekken met artsen, medicijnen, bijwerkingen, onzekerheid, verdriet en angst zijn er geweest en gaan er nog komen? Niet te veel bij stil neem ik mezelf voor. Wijsheid die van pas kan komen als het ook zo gevoeld kan worden. Als. Maar het went nooit. Hoe zelfverzekerd ik ook ben wanneer ik door de kamertjes loop in het halfdonker op weg naar weer een moment van waarheid. ‘Van de scans verwacht ik niet veel, het is toch al niet goed, kan het nog slechter?’ Heel fatalistisch. ‘Scans zeggen niet alles, bijvoorbeeld niet hoe ik me voel, en dat is toch de beste raadgever?’ Heel optimistisch. Ik zweef er tussen in. Tussen hoop en wanhoop, realiteit en droom. Waar ik mezelf ook neerleg -op welke mri-tafel liggen we vandaag? – ik voel mijn energie wegvloeien. Het lichaam is moe. Als ik een week later tegenover de arts zit heb ik flarden van eerder gevoerde gesprekken in mijn hoofd, probeer ik me te concentreren en de vragen te stellen die al zoveel weken in mijn gedachten opduiken. Na vijf minuten ben ik de draad kwijt. Blij verrast knikt mijn ‘chauffeur’ me tegen mijn knie. Het is stabiel gebleven, de medicijnen doen hun werk! Ja-ha, ik weet het. Ik weet dat ik blij kan zijn maar met mijn hoofd nog vol van oude gesprekken, verslagen en vage zwart-wit foto’s lukt het me nauwelijks de aandacht erbij te houden. Eerst de Day After afwachten. Met de kennis van nu moet morgen iets lichter te dragen zijn, tijd voor een kleine doorstart?

Stem of voeg toe aan :