Houdbaarheid (t.h.t.)
september 3rd, 2014 | RSS Feeds | Geplaatst in: columns 2014De data tuimelen over elkaar, wat was eerst wat komt laatst? Ik hou me er niet mee bezig. Een verjaardag? Ik vind het al een feestje om een dag met elkaar te zijn en dan met je hoofd in de zon te lopen. Iedereen is op de hoogte. Wij vertrekken met een volle auto richting het openluchtmuseum. S middags spreken we af in een stadscafé voor koffie met veel melk en veel taart. ‘ Alweer een jaar verder, wie had dat durven denken?’ Nee. Zo is het niet gegaan. Dat jaar bestond uit 365 dagen met elke dag de kans om er iets van te maken, geen termijn is gesteld, geen datum genoemd. Wat is tijd als je er niets mee doet? Het glipt door je vingers en ‘verstrijkt’. Verstrijken doen alleen die dingen die gemeten of geteld kunnen worden. Er bestaat zoiets als kloktijd maar nog belangrijker is de innerlijke tijd. De tijd die nodig is om het leven ten volle te beleven. In een artikel las ik onlangs dat er een ideale termijn bestaat voor patiënten van diagnose tot overlijden. Die bedraagt tussen de zes tot negen maanden. De gedachte is dat je dan voldoende tijd hebt om af te ronden, afscheid te nemen en de boel te organiseren om het overlijden heen. Je moet dan geen grote projecten meer willen hebben. Eigenlijk ook tevreden zijn met je bestaan want grote veranderingen zijn dan niet meer mogelijk. Zes tot negen maanden is de houdbaarheid van een patiënt met een fatale diagnose. Zegt wie? Steeds meer ziektes in onze maatschappij zijn voor langere tijd behandelbaar, althans de gevolgen. Steeds meer zieke mensen blijven in onze drukke, actieve wereld rondlopen. Zijn zichtbaar. Horen bij het leven. Ziek zijn hoort bij het leven. Overlijden ook. Wanneer ik een rondje met het hondje loop passeer ik van alles; auto’s, wandelaars of fietsers. Vaak voel ik bekeken met de gedachte ‘ hee, ze loopt er nog, ze was toch ziek…’ De houdbaarheidsdatum van kanker is ongewis. En dat is voor iedereen verwarrend. Tenzij je meer met je innerlijke tijd gaat leven, de klok en de agenda vergeet. Ik neem me opnieuw voor me eens flink te vervelen en me zo op te laden voor opnieuw 365 dagen.
Carpe Diem lieve Miek! En zo is t!