Fantastic Life

tofu

mei 14th, 2014 | RSS Feeds | Geplaatst in: columns 2014

Er is al veel over geschreven maar pubers verkeren in een fase van hun leven waarin er bar weinig ruimte is voor anderen. Tussen mijn dertiende en zeventiende lag ik ook het liefst om mijn bedje starend naar de muren. Onbegrepen. Onaantrekkelijk. Ongewenst. Voor mijn gevoel regende het de hele dag maar ik was niet van plan een regenpak aan te trekken. Het is vakantie en ik verheug me om een hele week samen te zijn. Rust, aandacht voor elkaar, niets moet en laat het maar een beetje gebeuren. Ik besluit om in de komende week een paar dagen vrij te maken en regel een overnachting in een hippe stad. Alles tot onze beschikking, fietsen, een trampoline, open haard en wifi… Het programma wordt na lang onderhandelen vast gesteld. In de leeftijdscategorie 9-45 is er voor iedereen wat bij: shoppen, een tocht door de havens, een museum en de dierentuin. En als afsluiting uit eten bij een vegetarisch eethuis, getipt door onze vrienden. Gek genoeg is er na al die strijd nog altijd ruimte voor commentaar. ‘De winkels zijn te duur, de havens te groot, het museum te druk en de olifanten zijn te dik. ‘ Vermoeid zetten we onze fietsen tegen de groene gevel van het 100% biologische restaurant. Blij dat we een tafel voor zes hebben. Verlekkerd loop ik naar het buffet. Gulzig schep ik mijn bordje vol met kikkererwten salade, gemarineerde tempeh en zilte volkoren spaghetti. Naast mij is onze oudste druk bezig alle groenten te ontwijken en met enkel wat droge rijst en een glas troebel appelsap gaat ze aan tafel. Bijna krijg ik medelijden. Achter ons klinkt het luide gelach van twee vrouwen waarvan beide de haren oranje hebben geverfd. Met een bleek gezicht prikt ze lusteloos in het ‘rare’ eten. Ik wil haar nog geruststellen dat we verder geen afwijkingen hebben en morgen weer een kip (scharrel) curry op het menu staat. Dan bedenk ik me, pubers willen juist geen begrip die willen graag een bordje tofu met kouseband en worteltaart toe al is het maar even om die vreselijke ouders zich schuldig te laten voelen. Ik loop nog een keer naar de bonte schalen en verheug me op een gigantisch stuk veganistische pompoentaart.

Stem of voeg toe aanUitleg over het gebruik van deze icons :  Plaatsen/stemmen op NUjij Plaatsen/stemmen op eKudos Plaatsen/stemmen op MSN Reporter Plaatsen/stemmen op Digg Toevoegen aan Symbaloo Stumble it! Voeg dit artikel toe aan Del.icio.us Voeg toe aan je Google bladwijzers Abonneer je op de RSS-feed van deze site
Due to some reason, comments on this entry has been disabled.