Vergeten filmpje
februari 10th, 2014 | RSS Feeds | Geplaatst in: columns 2014Wanneer je leven flink opgeschud wordt, komt de rust als een lang verwachtte belofte. Op dat soort momenten krijg ik heel veel zin om op te ruimen. De kasten leeg te maken, de gordijnen van de rails te halen en de stoep te vegen. Gelukkig hebben we daar allebei last van en zo gebeurt het dat we systematisch door het huis lopen om de boel te reorganiseren. Na een jaar van met zijn zessen binnen leven, puilen de laden uit van overtollig materiaal. Ballast. De hoeveelheid spullen is geëxplodeerd en niet meer te hanteren. Tijd om wat overboord te kieperen. Diep haal ik adem. De vuilniszak in de handen. De gymschoenen maatjes 31, 32 en 34 (twee paar) verdwijnen in de bak, het dozijn puzzels tot honderd stukjes gaat in de doos voor Koninginnedag, pardon Koningsdag. Voorleesboekjes van Pluis en Miep, rekenloco, het oude ganzenbord van opa en oma, een prentenboek ‘mijn eerste keer op het potje’, liedjes uit de oude doos, dvd’s van Barbie…, alles wordt kort bekeken en beoordeeld. Dan gaat de kast in de ‘studeerkamer’ open. Snoertjes, kabeltjes en plug-dingen waarvan niemand weet waar het bij hoort. Ver weg op de plank een oude hi8 videorecorder. Onze tweede, gek op rare vintage gevallen, heeft het ding direct in haar handen. En na wat gepruts ontdekken we dat het nog werkt. Dan zien we met zijn allen op een minuscuul schermpje onze minstens tien jaar jongere ik. Eerst moeder dan vader in een woonkamer met een kleuter die de armen en benen moeiteloos de lucht in gooit. In een wipstoel zit haar zusje te wachten op haar eerste groentehapje. De met veel zorg gemaakt broccoli- prut met banaan wordt er zo weer uitgewerkt. Wel leuk zo’n lepeltje, zie je haar denken. Intussen is de muziek hard aangezet en dansen de ouders om beurten een aantal rondjes om het jonge spul.
De meiden van nu lachen en roepen hoe ‘schattig’ ze zijn. Met enige moeite voel ik me weer die jonge moeder met twee kleine kinderen. Het zijn slechts vijf minuten van een vergeten filmpje maar wat een levenslange herinnering aan een onbezorgde tijd.