Vluchten of vechten

Er zijn dagen bij dat het lijkt of ik alles door een waas zie. De contouren vaag, het beeld onzuiver. Op zulke momenten zou ik het liefst mijn handen beurs slaan op een stevige boksbal. Trillend neem ik de situatie in ogenschouw. Vijf jaar geleden, onverwacht een raar plekje op de borst. ‘Geen zorg u bent te genezen’, het hele traject van operatie, chemo, bestralingen en een jaar nabehandeling zou er voor zorgen dat die misselijkmakende ziekte zou verdwijnen. In 2012 is er een terugval, de kanker is terug. Paniek in de tent. Wat nog eerst een tweede keer borstkanker lijkt wordt een monster. Uitzaaiingen. De angst maakt ons murw. We liggen geregeld op bed, doodmoe en intens verdrietig. Gesprekken met de kinderen, ouders, vrienden het put ons uit. Hoe vertel je dat je dood gaat? En nog belangrijker hoe doe je dat doodgaan? Dat blijkt niet het grootste probleem maar de weg die we nog af gaan leggen is onduidelijk. Vluchten of vechten. Het zijn de twee meest voor de hand liggende coping strategieën. Voor mezelf heb ik direct duidelijk dat ik mijn leven als Annemieke wil voortzetten. Zolang als het kan wil ik niet afhankelijk zijn van doktoren en de medische wereld. Het gaat er om hoe ik als mens deze ziekte kan dragen. Niet als patiënte maar als Annemieke. Ik vlucht weg voor de ziekte en ga door met mijn leven. Ik weet dat ik ziek ben en nog veel zieker ga worden maar laat me het leven niet ontnemen. Alles draait om de plek in de wereld die ik heb en waar ik elke dag van geniet. Ik vlucht voor de ziekte en zoek een schuilplaats in het leven. Met dagen waarin ik enorm kwaad word op de pech die ons treft. Het lot dat ons een toekomst in de weg staat. De herinneringen koester ik maar ik ben veel meer iemand van het leven in het nu en plannen maken voor later. Of het allemaal nog gaat gebeuren weet ik niet, maar het is een manier van vasthouden van het liefste dat je nog niet kan missen.

Stem of voeg toe aan :