Voor altijd mens

Ons leven gaat net als dat van iedereen door. Net als iedereen doen wij ook onze boodschappen. De ervaring van een triviaal supermarkt bezoek verloopt echter wel eens wat anders. Bijna klaar zie ik vanuit mijn ooghoeken een volle kar aankomen. Strategisch wordt deze in het gangpad geparkeerd. Net als ik wil wegdraaien wordt mijn arm vastgepakt. ’En gaat het allemaal goed?’ Ik hakkel. Verdorie heb ik me weer laten overrompelen. ’Ja-ha, gaat redelijk hoor.’ ‘Je voelt je goed! Mooi zo en je bent bestraald toch en waar dan?’ Ik sta tussen de blikken van Bonduelle en vraag me af: ken ik jou en ken jij mij? Ik kijk haar even aan. Ik weet bijna niets van haar. Zij alles van mij. Waarom hebben we dit gesprek? Ik krijg een deja-vu. Vijf jaar geleden, net terug van de haarwerkspecialist loop ik door de winkelstraat. Wanneer ik bij de auto kom staat ze me op te wachten. ‘Even kijken hoor, dat ziet er leuk uit’, babbelt ze verder, ‘je ziet er niets van!! En is alles er al af?’ Vragend kijk ik terug. Niet hier, niet nu, niet jij. Wanneer je ziek bent word je opeens heel anders benaderd. Zodra ik met mijn stok, een overigens hypermoderne nordic walking stok, over straat wandel, geniet ik van de frisse lucht en de inspanning. Maar wanneer ik dan de blikken vol medelijden zie en men mij ernstig aankijkt of het echt al zo slecht gaat, snap ik er niets van. Zie hier iemand die wandelt! Een persoon die geniet van het buiten zijn! Een mens en geen patiënt. Kijk hoe ze geniet van de kou en wind. Het is zelf zo dat wanneer mijn arts mij alleen maar als patiënt kan zien hij een slechte arts is. Er worden mensen in een ziekenhuis behandelt en geen patiënten. Helaas is de wereld vaak nog niet zover. Ik voel me mens. Een mens die last heeft van een pijnlijke teen en van te veel onoprechte aandacht. Maar bovenal een mens dat wil blijven genieten van het boodschappen doen en buiten wandelen!

Stem of voeg toe aan :