Blauwe ogen

Met de afstandsbediening in de hand lig ik rillerig op de bank. De oude slaapzak maar weer eens uit de kast getrokken, kop thee met een reep Tony Chocolonely bij de hand. Ik ben wel toe aan iets ‘leuks’, maar wat? Mijn favoriet, de pinguïns van Madagaskar zijn al lang geweest. ‘Yo Skipper! We are on a special mission. Are you ready for it?’ Na dit curieuze hoogstandje tussen de voor de rest tenenkrommende rommel van Comedy Central, zap ik gedachteloos verder en beland bij een serieuze zender. In beeld verschijnt een frisse West-Friese kop. Sportief, leuke blauwe ogen. Hij is de eigenaar van een bank, helemaal van onderaf aan begonnen, met niks. Als kijker heeft hij direct mijn sympathie. Een nuchtere, eerlijke man. In een volgende shot zie ik een dun hoofd verschijnen, een advocaat. Weer van die blauwe ogen, maar nu bijgestaan door een harde, sarcastische glimlach. Klaar om te overreden of belachelijk te maken. Brrrr. Ik trek de slaapzak nog wat hoger op en zoek naast de bank in de grote uitdeelzak naar het laatste zakje paprika chips. Mijn dagelijkse portie chemo-chips, sorry kids, we are on a special mission!Een aantal jaren geleden woonden wij in Den Haag aan de rand van een verpauperde wijk, krachtwijk, prachtwijk of wat voor wijk dan ook. Andere naam, zelfde problemen. Een paar maanden lang zagen we werkelijk elke dag van die mannetjes bij onze over-, onder- en bovenburen in- en uitlopen. Mannetjes gestoken in een mooi pak, dasspeld, regenjas nonchalant over de arm en … voorzien van mooie blauwe ogen. Het waren de leenmannen van de durfkapitalisten. Groothandelaren in mini-kredietjes die systematisch onze straten uitkamden tot ook de laatste buurtbewoner schuld had bekend. Minstens vijftig keer werden we gebeld, soms twee keer per avond en even plotseling als het begon hield het op. Niet veel later zagen we nieuw aangeschafte breedbeeldtv’s hun blauwe gloed naar buiten schijnen.
Hebzucht ontmoet spilzucht.
Zucht..
De advocaat is goed voorbereid, zoals hij dat op de advocatenschool heeft geleerd. Kent zijn stinkende zaakje goed. Dossiermaniak. Kun je zo zien. Wat blijkt: die aardige West-Friese meneer, die self-made man blijkt een oplichter te zijn. Goh, echt waar? Gespeelde verbazing bij de presentatoren. Hij bezit intussen een aardig imperium: voetbalstadion, schaatsploeg, 2000 medewerkers, miljoenen aan cash. In een West-Fries dorp met 400 inwoners heeft hij een gebouw neergezet dat de uitstraling heeft van het Pantheon. Alleen worden hier geen dieren geofferd maar wordt er de strop om de nek gehangen van tamelijk depressieve Nederlanders. Je moet maar durven. Als kapitalist dan.
Het beeld springt op reclame. Nee, stop met me te verleiden! Behalve met een reep van chocolonely natuurlijk. Daar doe ik alles voor. Jammer dat ze puur in een blauwe wikkel hebben gedaan en blauw in een rode wikkel. Zelfs bij die Fairtrade organisaties lopen boeven rond. Nu koop ik altijd eerst de blauwe terwijl ik de rode wil! Dus heb ik twee blauwe repen in de kast liggen in plaats van één rode. Wie kun je nog vertrouwen op zijn blauwe ogen, chocoladewikkel of West-Fryske mentaliteit? Terug naar de realiteit dan maar. Het woord is aan Skipper: ‘Okay guys, I am with you, let’s crush some nuts.’ Kijk, daar heb je nou wat aan!

Stem of voeg toe aan :