De intercity

Eens in de zoveel tijd ontvlucht ik het dorp en trek ik met mijn knapzak richting de grote stad. Ik voel me echt één met het platteland. Ik geniet altijd verschrikkelijk van het pas gemaaide gras dat ligt te drogen op het land, de trekkers die ronkend hun sporen maken en de was die wappert aan de lijn. Maar toch moet ik er wel eens uit, het geeft lucht en licht aan mijn leven. Vrijdagochtend stond ik bezweet, altijd bang om te laat te komen, op het grijze, schrale perron. Klaar voor de grote reis.Het bemachtigen van een goede plek in de trein is van levensbelang. Zodra ik ben neergeploft op de met koffievlekken besmeurde stoel, neus richting bestemming, houd ik angstvallig alle toestromende passagiers in de gaten. Een ouder echtpaar komt schuifelend dichterbij, de kortingskaart stijf in de hand geklemd. Zij helpt hem uit zijn regenjas en hij vraagt aan haar of dit echt wel de goede trein is. ‘Jaa..’, vertrouwt ze hem zachtjes toe. Daarachter verschijnt een jongen met een iPod in zijn oor, de broek slobbert hem om zijn billen en uit zijn tas hangen een paar boeken. Studieboeken neem ik aan. In het gangpad staat een groep meisjes, jaar of zestien, lange lokken en allemaal op slippers. Het waait en er is regen voorspeld maar als je zestien bent trek je je daar niets van aan. ‘Hallo, is deze plaats vrij?’ Een man met een jas over zijn arm gevouwen laat zich naast mij neer vallen. Zijn benen raken mijn knieën en ik ruik vaag zijn aftershave. Het is nog een uur en drie kwartier voor ik van deze plek af kan. Ik kijk stijfjes naar buiten. Mijn rainbowpocket die ik zojuist in de kiosk heb gekocht ligt voor het grijpen. De trein vertrekt, ik haal opgelucht adem.
Na het volgende station heb ik nog geen letter gelezen. Mijn afweergeschut ligt doelloos op mijn tafeltje. Ik kijk naar de jongen met de iPod, hij wrijft door lang haar dat over zijn voorhoofd valt. Het groepje meisjes hangt tegen elkaar aan en houdt de jongen onopvallend in het oog. De man naast mij is op weg naar een congres. Hij vraagt mij of ik graag lees en wijst naar het boek. Ik geef eerlijk antwoord en we vinden elkaar in boeken en ervaringen. Bij elk station stappen mensen in en uit maar wij blijven zitten tot het einde. Het is vrijdagochtend, de kinderen zitten op school en ik praat over de wijsheden van boeken met een wildvreemde man. Als de trein eindelijk vaart mindert geeft hij me zijn kaartje. ‘Bel je me nog een keer?’ vraagt hij. Ik glimlach. Met mijn tas onder mijn arm loop ik richting de uitgang van het centraal station. De wereld ligt aan mijn voeten en vanavond ben ik gewoon weer thuis.

Stem of voeg toe aan :