Vinex

Na een avontuurlijke tijd van twee jaar in de Tsjechische hoofdstad Praag kwamen we berooid maar vol inspirerende verhalen weer naar Nederland. Onze bezittingen hadden we verpakt in zes ruime plastic tassen waar de Vietnamese marktlui voor onze flat in een buitenwijk van Praag hun waren in vervoerden. Na een aantal omzwervingen van een zolderruimte boven een kantoor in Utrecht en een portiekflat in Rijswijk, streken de globetrotters neer in een gloednieuwe huurwoning in de vinexwijk van Zwolle. Zwolle, de stad van de blauwvingers. Met de zware last van de stad ‘zonder dolle’. De suffe regionale kleinburgerlijke stad, groot geworden door het heffen van tol. Voor een kosmopoliet bood Zwolle een rustige standplaats om de toekomst te overdenken en het verleden te laten rusten. De straat werd ongewild het middelpunt van onze wereld. De tuinen waren smal en na het eerste droge weekend verrees bij beide buren de eerste hillhout-schutting zodat ons nog enige privacy werd verschaft. De muren van onze woning boden weinig bescherming, elke diepzinnig gesprek van buurman en buurvrouw kon letterlijk worden gevolgd. Onze buren waren boordevol energie om nieuwe vriendschapen op te bouwen en uit te diepen. Zodra de zon matig scheen stak het opgewekte hoofd van de kantoorartikelenhandelaar al boven de strakke schutting: ‘…buurman biertje…?’ Wie nog droomde over een eigen plek was snel genezen en kon alleen nog mijmeren over een weekend zonder buren.
We waren getuige van vele hoogte- en dieptepunten van de buren. Al snel bedachten we creatieve manieren om te voorkomen dat de buren van nummer 18 wisten dat we thuis waren. We slopen door het huis, trokken de wc niet meer door en doken achter de bank als we de tuindeuren open hoorden gaan. We waanden ons een korte tijd onzichtbaar en genoten van de relatieve rust. Zo ook een zondagmorgen. Omzichtig hadden we ons neergestreken op de enige hangplek in de tuin die vrij was voor buurman’s ogen. Met een weldadige zucht keken we elkaar zwijgend aan. Op dat moment vloog de achterdeur van de buren open en sprong de buurman in opgewonden staat en in een roze teletubbiepak boven de schutting uit: ‘O-oh buurman, o-oh!’ De buurvrouw rolde schatterlachend erachteraan: ‘Vin je da nou nie lache hé… ??’ We keken elkaar aan. Tijd voor de volgende verhuizing.

Stem of voeg toe aan :