Een shitdag

Gisterochtend zaten we met zijn allen aan de lange tafel broodjes te smeren. Met z’n allen zonder de oudste. Sinds kort heeft ze namelijk een ochtendhumeur. Sinds kort wil zeggen sinds ze vorige week jarig is geweest. Als puber heb je zo nu en dan recht op je eigen baaldagen. Vindt ze. Wij denken daar wel anders over maar het schijnt dat het weinig zinvol is om ’s ochtendsvroeg met een puber over verstandige dingen op een redelijke manier te praten. We laten het maar zo. We genieten van onze rust en laten de kruimels liggen.Gisteren had ik mijn shitdag. De operatie is twee weken geleden geweest en ik besefte langzaamaan dat ik voor de rest van mijn leven kankerpatiënt ben. Welkom bij de club waarvan je het lidmaatschap niet kunt opzeggen! Er waren zoveel onzekerheden die door mijn hoofd tuimelden dat ik het er benauwd van kreeg. Gedachten aan wat gaat zou gaan komen zorgden voor een harde, misselijkmakende klont in mijn maag. Mijn arm voelde koud en gevoelloos en met veel moeite deed ik de rek- en strekoefeningen die niet misstaan bij de ochtendgymnastiek van omroep Max. In mijn agenda stond: Zaterdag vertrek boot Calais 12.30 uur. Rood kruis er doorheen. Even verderop in de week: bezoek internist 14.00 uur. Een dikke shitdag. In al mijn redeloze frustratie gaf ik de wereld ervan langs. In de winkel, op straat en thuis. Ja, vooral thuis. Ik grauwde, snauwde en blafte om me heen. Als een gewond dier sloeg ik mijn klauwen uit naar iedereen die in de buurt kwam. Mijn optimisme was gereduceerd tot niets en ik dompelde mezelf onder in een bak van ellende.
Morgen is alles anders, beloofde ik gisteren mezelf en mijn dierbaren. Ik sta onder de douche en spoel de narigheid van mijn lijf. Zojuist lag er een kaartje in de bus van een moeder die zich rot is geschrokken van het nieuws. Ze geeft haar telefoonnummer. ‘Voel je niet verplicht’ staat er, ‘maar je mag me altijd bellen!’. Ik voel me niet verplicht maar wel gevleid. Onze levens raken elkaar niet frequent maar wel op de juiste momenten. Het doet me beseffen dat er na elke shitdag weer een nieuwe dag aanbreekt. Met nieuwe kansen en vooruitzichten. Vanochtend stond onze kersverse puber aan het voeteneinde: ‘Kom je nog of moet ik weer alleen eten?’. Ja lieverd, ik kom er aan.

Stem of voeg toe aan :