Geloven

Ik had mijzelf voorgenomen om niet over Sinterklaas te schrijven maar vanochtend kreeg ik een noodkreet binnen en kon ik het niet laten om hier even bij stil te staan. Mijn zus belde mij met de mededeling dat haar oudste nog altijd gelooft. En daarbij ook nog de enige gelovige in zijn klas is. Even stond de wereld stil. Geloven in iets is altijd lastig, zelfs voor zoiets triviaals als Sinterklaas. Met enige trots zie ik daar een jongen van acht dapper ingaan tegen zijn klasgenoten. Respect, neef!De stress als het moment dichterbij komt om de kinderen te vertellen dat Hij echt niet bestaat heb ik kunnen voorkomen. In de zomer, op een matje in de zon, kwam het hoge woord eruit en werd het bestaan van Sinterklaas ontrafeld. Na het eten van een ijsje was alles vergeven en vergeten. Wat te doen als je een goedgelovig kind op de bank hebt zitten terwijl hij of zij gezien de leeftijd allang met het spelletje met de volwassenen mee kan spelen? Lastige kwestie zo vlak voor 5 december. Om heel eerlijk te zijn: ik vind het hele gebeuren maar niets. Het is een knus avondje met z’n allen maar de stress en het gedoe van tevoren zorgen er bij mij voor dat ik totaal knock-out op sinterklaasavond in de stoel hang. Elk jaar gaat er dan ook wel iets mis. Twee dezelfde barbies met scooter. Een zak met cadeautjes die niet wordt gevonden en ik maar niet meer weten waar ik hem heb verstopt. Wat een pret. Het opgewonden gespring, dat al weken voordat de beste man in Spanje aan boord is gegaan begint, leidt bij mij zo langzamerhand tot zware herfstdepressies. Het sinterklaasjournaal is het dieptepunt. Hoe slagen volwassen programmamakers er iedere keer in om de jeugd voor de gek te houden? Het is mij een groot raadsel. Totaal ongeloofwaardige televisie: de pieten worden met het jaar dommer en hebben de meest vreemde namen: Simpele Piet, Sluwe Piet, Zeurpiet. De pakjesboot is elk jaar de weg kwijt, cadeautjes verdwijnen onder de regenboog en Sinterklaas maakt zich ondertussen nergens druk om.
Mijn tijd komt nog wel. Nog een paar nachtjes slapen en dan is het 6 december. ’s Avonds als het stil is in huis en de kinderen op hun kussens liggen te kwijlen – dromend over al het moois van de goedheiligman – sluip ik door het huis. In mijn hand een grote grijze vuilniszak. Wat kapot is en niet meer gemaakt kan worden verdwijnt. Speelgoed dat niet langer interessant is verdwijnt ook. In een grote doos naar zolder. Voor op het kleedje met Koninginnedag. Weer een kuub rommel opgeruimd. Zo eenvoudig is dat Sluwe Piet! Respect voor de moeders.

Stem of voeg toe aan :