Gruiten

Als kind werd ik gepest. Niet om mijn bril en niet om mijn belachelijk kleine oren, nee niets van dat alles. Ik werd regelmatig opgejaagd en uitgelachen door mijn medekleuters omdat zij mij te dik vonden. Ik neem aan dat er nu een aantal van jullie beginnen te gniffelen, allemaal hebben we wel eens de gek gestoken met de zwaktes van een ander. Ook op zeer jonge leeftijd. Het feit dat ik dik was heb ik pas begrepen toen het mij toe gefluisterd werd in de rij tijdens de gymles. Later toen de strakke spijkerbroeken in de mode raakten heb ik uren in pashokjes doorgebracht tot het verlossende woord werd gesproken: ssstrechtss… De rol van mijn moeder was als die van een zwaan wier instinct zei dat haar lelijke jong zou uitgroeien tot een schoonheid. Alle grillen van niet-eten en later natuurlijk heel veel fout-eten heeft ze afgedaan met een ophalen van haar schouders: ‘je hebt gewoon zware botten!’. Ja, dat heeft geholpen zul je denken. Want tegen zware botten valt niets te doen en het eten van al die boterhammen met speculaas en kuiltjes met jus in de stamppot wel! Bij het uitpakken van de rugzak van mijn dochter van 8 stuitte ik op een opvallend paarsgroene bak. De grootte van een flinke broodtrommel maar met een forse bult. Tussen de gymschoenen trof ik een felgekleurde folder met daarop de kreet: ‘Schoolgruiten doe je zo!’. Als oplettende moeder bewust van het feit hoe belangrijk communicatie tussen school en ouders is, las ik het. Groenten en fruit op school = schoolgruiten. Het beloofde het coolste project van het jaar te worden volgens de frisse folders met opgewekte jongeren die verkleed als druif of broodstengel in de klas uitlegden wat je moet eten om gezond en fit te worden en te blijven.
Toen mijn moeder als eerste moeder mij een bruine boterham met plakjes komkommer meegaf naar school, heb ik het goedje met zak en al keurig tussen de bosjes op weg naar school gegooid. Nooit iets anders dan de ander doen en zeker niet op het gebied van eten! Gezond prima, maar je moet het niet kunnen zien. Waarschijnlijk heeft de sandwichspread met dat idee furore gemaakt, alleen had je het ook niet moeten ruiken! De volgende ochtend vulde ik de bak met een appel en een pakje sap. Tijdens het broodeten die middag informeerde ik terloops naar het eten die ochtend op school. Verontwaardigd vertelde mijn dochter dat van de 25 kinderen er slechts 8 hun gruitenbak hadden meegenomen. Drie daarvan hadden het gebruikt om er een kapiteinkoek en een sultana mee naar binnen te loodsen. Maar de juf had het genoteerd, morgen moest alles anders.
De jeugd is te zwaar, dat is op een zaterdagmiddag in de binnenstad goed te zien. Met de vaart van een pensionado in zuid Frankrijk sjokt de jeugd door de winkelstraat op zoek naar de ultieme light-snack die alles in zich heeft om de boel flink te belazeren. De sportclubs bij ons in de wijk lopen leeg, liever gaan de jonge sporters op zaterdag achter de kassa zitten dan zich lam te spelen op het sportveld. Waarom vraag je je af, leuke jongens vind je in de sportkantine, niet bij het flessenapparaat!
Vol enthousiasme liet mijn sportieve dochter vanochtend haar gruitenbak zien, in de paarse leegte lag een tomaat en drie peentjes. Met een zwaai ging de bak in haar rugzak en vloog ze de daarna de deur uit. Ik zuchtte, tijd voor een balansdag.

Stem of voeg toe aan :