Heipaal

Een gerinkel van kopjes en opgewonden stemmen vanuit de keuken haalt mij uit een diepe slaap. De zon probeert door de dichte gordijnen heen te prikken. Ik draai het kussen nog eens om en kijk de dag tegemoet. Morning has broken. Hoera. Bleek van de slaap en tussen de laatste restjes haar op m’n kussen wacht ik op wat gaat komen. Ze zijn al op de trap. Gekibbel wie het eerst naar binnen mag en of ze zullen zingen. Ik besluit te doen alsof ik nog slaap en de ogen gaan weer dicht. ‘Mama?’ boven mijn hoofd hangt het gezicht van de oudste, ‘Ben je al wakker?’ ‘Gefeliciteerd!’, roept nummer drie en landt bovenop m’n knie. Op het dienblad een stapel dubbelgeklapte boterhammen met appelstroop en pindakaas, een pak troebel vruchtensap en plastic bekers met afgeknaagde randjes. De anderen dragen voorzichtig zelfingepakte pakjes met een hoop plakband, veertjes, lintjes en glitters. In onafzienbare tijd is mijn bed beladen met onmisbare kostbaarheden: een doosje versierd met multicolor kraaltjes, een stenen hart, zeepjes die geuren naar Engelse drop, een opgezette eekhoorn en een knuffelezel met een batterij in zijn buik die, echt waar, het geluid maakt van een walvis op het droge. Zie hier hetgeen mijn kinderen denken wat hun moeder leuk vindt om te krijgen. Iedere keer weten ze me te verrassen.Ik mag nog even blijven liggen. De schatten. Vandaag ben ik veertig geworden. Op de helft. Pfff. Als vrouw van de wereld besluit ik het vanaf nu helemaal anders aan te pakken, te beginnen met mijn eigen verjaardag. Op mijn 39e verjaardag was ik de pistachenootjes vergeten, was het bier nog lauw en hingen de kinderen ongewassen in hun pyjama’s voor de tv terwijl hun opa’s en oma’s, altijd lekker vroeg, de huiskamer binnen stapten en de kat net druk bezig was een haarbal op het kleed uit te spugen… Vanaf nu geen stress en geen worries meer op verjaardagen, da’s meer iets voor dertigers. Over een aantal uren komt het eerste bezoek en ik ben er klaar voor -na een lange warme douche met mijn ogen dicht. Veertig. Allejezus. Wat een giga-mijlpaal. Ik kijk in de spiegel, negeer de vouwen onder mijn ogen en spreek mezelf toe: Come on! Je bent er en je bent gek op verjaardagen. Het bakken van de taart, het maken van de boodschappenlijstjes en uitzoeken van de leukste jurk: you love it!!
Gestoken in een strakke jurk met polkadot motief en bijpassend mutsje, blader ik door de nieuwste Allerhande waar ik word verblind door stralende vrouwen die perfect gestylde gerechten tonen zonder een vlekje of spatje op hun onberispelijke kleding. Mmm, wordt het dit jaar de chocolade bavarois-taart of kies ik voor de sinaasappel meringue? In een pannetje smelt ik de chocolade au bain-marie, week de gelatine en kies voor een chocoladetaart met frisse sinaasappelvulling. Met filodeeg boetseer ik mini-quiches terwijl ik de meloen omwikkel met rauwe parmaham. De blender pureert de avocado tot moes, de tortilla chipjes liggen in de oven en de drankjes voor een frisse Mojiito staan naast de schone glazen. Als laatste snij ik de citroen in schijfjes. Buiten schijnt de zon. Altijd schijnt de zon op mijn verjaardag. Het bier ligt in een emmer ijskoud water.
Als de postbode met een grote zwaai een stapel post in de brievenbus deponeert ren ik zwikkend op mijn hakken naar buiten. Tussen de televisiegids, de Jippo en twee rekeningen zit welgeteld één groezelig verjaadagskaartje. Niet getreurd want sinds de entree van internet ontvang ik felicitaties voornamelijk in mijn virtuele mailbox. Ik klik, slik, huiver. Mijn mailbox is leeg. Ik ben vergeten, ik heb afgedaan. Geen tijd om te sippen, zet ik snel de computer uit en pak de mengkom, druk de kartonnen verpakking van de room leeg en klop het goedje in een hoog toerental tot ik kramp in m’n polsen krijg.
Als de laatste gast ’s avonds de deur uit is schop ik mijn schoenen uit laat me achterover vallen op de bank. Ik trek de laptop op schoot en bij ‘nieuwe berichten’ vind ik een excuusmail van de mannen van KPN. Op mijn verjaardag, de dag dat ik veertig werd, op deze zonovergoten dag, heeft een heipaal vlakbij een spoorbrug in het verre Amsterdam een cruciale glasvezellijn doorboord. Mijn lijntje werd er uitgegooid samen met een paar andere onmisbare internet- en telefoonverbindingen in Nederland die samenkomen in ‘Telecity 2’. Ik dank de KPN – geen idee waar telecity 2 ligt, ik dank de heipaal en ook de spoorbrug die allemaal samen hebben bijgedragen aan mijn onbereikbaarheid. Even voel ik mij heel belangrijk. Ja, dit soort problemen hadden ze veertig jaar geleden niet. Nee. Op het aanrecht staan de kopjes nog hoog opgestapeld en de tortilla chips liggen verkruimeld tussen de kussens van de bank. Een mijlpaal met een heipaal, ik had het kunnen weten.

Stem of voeg toe aan :