Het familiediner

De presentator, lamswollen sjaal om de hals geslagen, sluipt door de drukke winkelstraat richting de supermarkt. Hij kijkt samenzweerderig in de achtervolgende camera en lispelt: ‘Christa weet nog van niets, maar haar dochter Ellen heeft ons een lange brief geschreven waarin ze vertelt dat haar moeder al ruim vijf jaar geen contact meer heeft met Rachel, de zus van haar moeder. Wij gaan proberen beide zussen vanavond aan dezelfde tafel te krijgen voor een geweldig familiediner!’ Even later zwenkt de camera door lange gangpaden op zoek naar Christa. Ze schiet met haar bruine schortjurk tussen de rijst en pasta door en vlak voor het bereiken van de deur wordt ze tot stoppen gebracht door de presentator. ‘Hallo Christa!’ Ze kijkt ons verschrikt aan, met ogen verblind door het witte licht van de lampen. Achter Christa zien we collega’s op hun tenen meekijken, één van hen zwaait even kort naar de camera. Een bedrijfsleider verschijnt met de borst vooruit in beeld, hij steekt zijn duim op en loopt snel door. Christa zwijgt. Gelegen op de bank, een oude fleecedeken over mijn rillerige benen en de afstandbediening onder handbereik kijk ik naar dit pijnlijke tafereel. Zendelingen TV. Wij zullen je wel eens even helpen! De aasgier legt zijn klauw op de bruine mouw en net op het moment dat we verwachten dat de prooi zich gaat overgeven, zien we haar weglopen. Goed zo meid, denk ik. Wegwezen bij dat stelletje jakhalzen.
Ik loop naar de keuken voor een glas water en een paracetamol tegen de hoofdpijn die ik voel opkomen. Ik probeer me te ontspannen en denk aan het laatste familiediner dat ik heb gehad. Kerst vorig jaar? Een kerstdiner dus. Het is nog maar september maar ik neem me voor er dit jaar weer iets speciaals van te maken. Ik ga kiezen voor twee kerstbomen dit keer, dikke blauwsparren met de toppen tot aan het plafond. En dan samen zoeken in oude schoenendozen naar de favoriete kerstspullen. Het blauwe pauwtje met de gebroken vleugel, talloze engelen, sneeuwpoppen met roze wangen. Door het hele huis waxinelichtjes in beplakte jampotjes versierd met goudpoeder. Zelfgemaakte kerstbakjes vol dennentakken, sierappeltjes en spuitsneeuw. Tijdens het diner, eigenlijk zijn het twee diners, of drie met de vrienden meegerekend, blijven we urenlang aan tafel zitten. Eten, drinken, lachen. We praten het jaar door. Ik voel de warmte weer wat terugkomen in mijn benen. Ik kan niet wachten om weer een periode af te sluiten.
We gaan weer verder. Enkele hoofdrolspelers hebben zich inmiddels in een grote zaal verzameld van een landhuis waar vroeger hele banketten door de adellijke families werden gehouden. Het wachten is op Christa. Zus Rachel heeft haar voeten stevig in het donkerrode tapijt geplant. Zwarte haren, strak naar achteren gestoken, half gesloten ogen en wanneer haar korte mouwen een beetje verschuiven komt er een kleine tatoeage tevoorschijn. Op de stoel met stijve rugleuning zit dochter Ellen, ze schuift ongemakkelijk heen en weer. De presentator trippelt handenwringend van de één naar de ander. Dan gaan buiten de lampen in de hoge gietijzeren lantaarns aan en draait een witte limousine behoedzaam tussen de zware toegangshekken door. De portier wordt geopend en vanuit het donker schijnt de cameralamp over de wit lederen bekleding. We zien leegte. Christa is er niet. Met geveinsde verbazing kijkt de presentator ons aan. De teleurstelling weerspiegeld in zijn ogen. Hij wil wat zeggen, maar voordat hij kan afsluiten, sluit ik af. Ik pak de afstandsbediening en met een klik zap ik opgelucht naar een andere zender. Ah, de vrouwen van Pink Ribbon. Ze laten zich voor het goede doel bloot op de foto zetten. De blonde presentatrice slaat de handen voor haar mond. Geschokt. Nog meer valse emoties, maar het is genoeg zo. Voordat de hoofdpijn opnieuw gaat opkomen zet ik snel de tv uit en gaat het beeld op zwart. Tijd voor een glas wijn en een goed boek.

Stem of voeg toe aan :