Kinderbedtijd

In een druk gezinsleven moet er af en toe, en liefst vaker dan dat, tijd en ruimte worden gemaakt voor een avondje ‘met z’n tweetjes’. Dat klinkt romantisch en zo moet het ook zijn. Als je dat niet zou doen dan zit je voor je het weet, elke avond onderuitgezakt zappend op de bank en ben je bij het 8-uur journaal al door je gespreksonderwerpen heen. De angst van elk happy koppel. Er zijn stellen die steevast met andere stellen uitgaan. Kan ook, maar ook dan kun je na eindeloos geklets over de meest spannende vakanties op een dood punt aankomen. Vooral als jezelf elk jaar niet verder komt dan de Dordogne. Nee, dan wij. Wij pakken een paar keer per maand de auto en belanden dan meestal in eenvoudige restaurants, zonder tafellinnen maar wel met een fris kleedje. We houden van de begrijpelijke gerechten, betaalbare huiswijn en een frisgetapt biertje. Ik houd gewoonlijk niet van reserveren, in mijn ogen hetzelfde als ruim van tevoren weten wat je op je verjaardag krijgt, maar om niet, zoals een vorige keer, aan een tafeltje naast het toilet terecht te komen, belden we één van onze favoriete etablissementen en verkregen het tafeltje met uitzicht op de sfeervol verlichte binnentuin. Tijd voor onze relatie-update… Kort na aankomst, zo tijdens het nuttigen van het stokbrood met kruidenboter, arriveerden de gasten van de tafel naast ons. Het huiskamerrestaurant was, zoals de naam al doet vermoeden, niet ruim. De tafels werden slechts gescheiden door een smalle ruimte waar de serveerster met haar schonkige heupen nauwelijks doorheen paste. Bij elke gang schoven haar billen vervaarlijk langs de kandelaar waarvan de voet vrolijk was versierd met plastic roosjes. Onze buurgasten, aan het volume te horen kwamen ze uit de Randstad, waren zich van niemand om hen heen bewust en hadden hun enig kind meegenomen. En wat een enig kind was dat. Zo enig dat elke beweging ademloos en vol bewondering werd toegejuicht. Het jongetje zat in een mini McGregor-truitje verveeld om zich heen te kijken. Het had al lang naar bed gemoeten, maar met zulke energieke ouders moet je er als kind aan geloven. Het gesprek ging van: ‘Nou Beertje, wat vond jij vandaag het leukst? De speeltuin of de ballenbak? Wat kan je dat al goed hè, minigolfen. Wil je anders kleuren of tekenen? Kijk, nou moet je de lijntjes volgen en dan komt de vos in het kippenhok. Goed zo!!’ Enzovoort, enzovoort, uren lang. Mochten we die avond al hadden bedacht om eens diepzinnig over onze eigen kinderen te gaan praten, dan was dat volkomen kansloos geweest. Het getetter over hoe geweldig en prachtig de spruit was van deze betrokken ouders weergalmde tegen de balken van het warme, intieme plattelandsrestaurant. We hadden de kinderen heerlijk thuis gelaten om eens ongestoord te genieten van het verrukkelijke menu van de dag. Een fles wijn stond geopend tussen ons op tafel, maar de lust om langer te blijven was ons vergaan. Het tafeltje naast het toilet was helaas ook al bezet.
Er zijn momenten en plekken dat kinderen even niet welkom zijn, vooral de kinderen van anderen. Voor mij is dat het restaurant na acht uur ’s avonds. Dan is het voor de grote mensen en gaan de kleine mensen lekker slapen. Eerlijk? Harteloos? Ik weet het niet maar soms moet je ergens een grens trekken, hoe geweldig je kinderen ook zijn…

Stem of voeg toe aan :