Last Christmas

De koelkast puilt nog uit van de chocoladeletters maar ik kan niet wachten om de volgende fase vol in te duiken. De kerst. Ruim drie weken nog te gaan maar gisterochtend kroop ik door het stof op de vliering op zoek naar alle ballen en lichtjes. Twee verhuisdozen met een allegaartje aan decoraties, van zilver naar oranjebrons. Sinds een aantal jaren ben ik helemaal in de retro ballen met kleuren als mintgroen, roze en turkoois en mijn vorige kerst kon niet meer kapot door de aanschaf van een lichtblauwe glitterpiek uit 1965. Hoe ver kan je gaan?Bij de versiertocht schakel ik de hulp in van Sky Radio. Het ultieme kerstgevoel gaat steevast felverlicht branden bij het horen van ‘Last Christmas’ van de jongens van Wham! De videoclip van het vriendengroepje dat met elkaar in de poedersneeuw aan het dollen is terwijl er binnen flink wat liefdesleed is. De coltrui van George, haardvuur, de manshoge kerstboom. Om warm van te worden.
Binnen een dag is het huis omgetoverd in een Oostenrijkse skihut waar het goed toeven is. Langs het raam hangen de verlichte ijspegels en om vier uur gaat de stekker in het stopcontact voor een complete tuinmetamorfose. De Winter Efteling is er niets bij. Binnen staan Jozef en Maria in de kerststal, met houten schaapjes en een Jezus die stevig met een buddie op de kribbe is geplakt. Maria, met een hemelsblauwe doek om haar donkere haar, kijkt peinzend naar het kind. Jozef staat er wat doelloos bij. Zijn staf is jaren geleden vermorzeld in een kinderknuistje. Door het hele huis verspreid staan gekleurde jampotjes met waxinelichtjes. Na elk kerstfeest op school krijg ik er vier, nog druipend van de lijm, in mijn handen gedrukt. Ontroerd door zoveel vlijt en kunstzinnigheid verdwijnen de maaksels in een van de kerstdozen.
‘Wanneer halen we DE kerstboom’, vraagt de jongste, hangend boven de doos met slingers. Ik zie de groene plastic voet naast de dozen staan. Onverschrokken roep ik: ‘We gaan hem halen, wie gaat er mee?’ ‘Kunnen we beter niet op papa wachten?’ Bedenkelijk kijkt de oudste me aan. ‘Tuurlijk niet.’ Ik grijp de autosleutels en samen met de trouwste van het stel rijd ik naar de kerstbomenverkoop. Met onze enkels in de zompige grond speuren we als Jip en Janneke tussen de sparren en de dennen naar een geschikt exemplaar. Een uurtje later komen we thuis. Aan de bekleding van de auto kleven natte naalden maar achterin ligt een dikke blauwspar met een flinke kluit. We sjorren het ding naar binnen, groene vegen op de muur en na een flinke douw ligt hij op de uitgekozen plek. De voet wacht met vier flinke schroeven. Ik klop de naalden uit mijn kraag en stamp de modder van mijn schoenen. De blauwe piek ligt tussen de krantenproppen. Met moeite houd ik de boom staande en roep om de voet. ‘Leuk zo’n kluit, maar dat past natuurlijk nooit in een voet.’ Smalende blikken. Moeders en kerstbomen. Uit de schuur haal ik de zaag en met chirurgische precisie ontdoen we de boom van z’n wortels. Weg met die kluit. De jongens van Wham! klinken vanuit de keuken, nu voor de derde keer vandaag. ‘Jongens, even andere zender!’ Anders wordt het wel een hele witte kerst..

Stem of voeg toe aan :