Levenslessen

Als je kinderen krijgt ben je voor de rest van je leven bezig met verzorgen en opvoeden. Over dat opvoeden hadden we nog nooit een boek ingekeken, laat staan een langdurige cursus voor gevolgd. Je doet eigenlijk maar wat. Intuïtief. Maar soms bekruipt me de vraag of we het wel op de juiste manier doen. We bedoelen het allemaal wel goed, maar ja, met de beste bedoelingen zijn de grootste oorlogen begonnen, ik bedoel maar. Vorige week was er bij ons bloed op de vloer en paniek in de tent. De ramp voltrok zich op een onbewaakt moment met de lieveling van onze tweede dochter: Heidi de Hamster. De zomervakantie vierden we dit jaar in eigen omgeving en als afleiding hadden we voor haar een goudhamster gekocht, inclusief glazen bak, hamster-blokhut en een rad van fortuin. Met dat wieltje heb ik wel moeite gehad maar het schijnt bij zo’n klein knaagdier te horen voor de dagelijkse hamster-workout en, eerlijk is eerlijk, ze bleef er mooi slank bij. Tijdens de herfstvakantie hielden de meiden een slaapfeestje en werd ze uit haar hokje geplukt om bij iedereen even gezellig in de slaapzak rond te snuffelen. Lachen. Toen de lichten uit moesten werd ze, volgens zeggen, gewoon weer keurig in haar hokje teruggezet. De volgende dag bleek er een wonder te zijn geschied. Die kleine Heidi had in haar eentje de plank van de glazen bak af weten te schuiven – wellicht een resultaat van die gym – en was ontsnapt. En wat helemaal verbazingwekkend was: ze had de plank er ook weer keurig opgelegd. We lieten het een dagje aanrommelen. Tenslotte zou ze met een Hans Klok-act ook weer terug in haar bakje kunnen komen… Maar dat gebeurde niet. Wel klonk er na twee dagen een ijselijke kreet door het huis. De negenjarige dierenverzorgster had ‘iets’ achter haar bed gevonden dat leek op ‘iets’ van Heidi. Ik stormde de trap op en joeg iedereen de kamer uit. Mijn maag draaide zich om. Van Heidi was niet veel meer overgebleven dan strepen bloed en een afgekloven kopje met goudblonde lokjes. In een hoekje van de kamer lag onze kater Rinus languit te slapen op de zitzak. Zijn bolle buikje ging rustig op en neer.
Na het schoonpoetsen van de grond kon het grote troosten beginnen. Tranen bij het hele gezin. Rinus kreeg een flinke schop onder zijn luie gat en mocht zich een dag buiten in de regen vermaken. De moordenaar. Maar ja, wie was nu schuldig aan de dood van onze Heidi? Wat elke dag op televisie is te volgen in de politiek, de rijdende rechter en andere ‘who’s-to-blame-programma’s’ werd realiteit in huize Heidi. Natuurlijk willen we onze kinderen lang in onschuld laten leven en hou je ze zo ver mogelijk weg van narigheid en ellende, maar was hier ook niet iets van een ‘leermoment’? Ja, vonden wij. Dus jongens, hoe heeft dit verdomme kunnen gebeuren? Wie is vergeten de hamster in haar hok te zetten? Wie heeft Rinus in de kamer gelaten terwijl het slachtoffer nog niet was gesignaleerd en waarom is Rinus als dader aangewezen en niet zijn minstens zo onbetrouwbare broer Theo? Had Rinus onschuldig een dag in de nattigheid rondgelopen? Het bleven vraagtekens zonder antwoord. Sorry hoor, we weten niet wat er is gebeurd. Wat er wel gebeurde is dat de jongste ’s nachts huilend wakker werd en door de snottranen heen vroeg of er ook mensen bestaan die andere mensen opeten. Tuurlijk niet kind. Nu niet, nooit niet en het zal nooit gebeuren ook. En nou maar lekker weer slapen. Pffff.
Het hok heb ik in de schuur gezet. Einde van Rinus-horror-show en weer een leermoment verknald. Alhoewel, we weten nu in ieder geval dat er katten zijn die hamsters eten en dat Heidi een bijzondere lekkere hamster was.

Stem of voeg toe aan :