Mannetje Vrouwtje

Het gemak dient de mens. Toch? Al generaties lang zijn we bezig ons bestaan vol te stoppen met handige hulpjes. Prettig. In de jaren ’60 showde mijn moeder zo trots als een pauw ons buurvrouwtje haar gloednieuwe halfautomatische turnamat met centrifuge. Destijds een ‘mieters’ apparaat. Aan apparaten in ons huis tegenwoordig geen gebrek maar wie gaat ze bedienen? Precies. Gelukkig vallen er bij ons thuis elke week beduimelde folders, gephotoshopte visitekaartjes en in elkaar geflanste uitvouwmenuutjes op de deurmat. Mannetjes en vrouwtjes voor al je probleempjes. Steevast prik ik ze op de noestige rand van het geinige schoolbord die een centrale plaats inneemt in ons onlangs gerestylde woonkeuken. Zoek je nog een state-of-the-art binnenhuisarchitecte, ik heb er één voor je. Maar goed, op maandagochtend komt het poetsvrouwtje – altijd goed voor een kleine milieuramp door het gebruik van liters chloor en antikal. Gisteravond sms’te ze mij: Hoi. Sorry. Kan niet komen. Kep een verhuisdoos op mijn pootje gekregen. Doeidoei. Dan hebben we nog het tuinmannetje. Elke maand raast hij twee keer over ons gazonnetje, diepe sporen trekkend in het gras waardoor we na een flinke regenbui uitkijken over een rijstveld. Over rijst gesproken. Ons dorpschineesje levert standaard op vrijdagavond zijn dim sum hapjes in een dampende doos om daarna weer knetterend tussen de weilanden te verdwijnen. Tussen alle aanbieders hangt ook nog de wekelijkse bezorgdienst van de groente- en fruitpakket door het appelvrouwtje, een bestellijst van ons warme bakkertje en een overzicht van de openingstijden van het boekenhuisje en een handig lijstje met oppasmeisjes, die elke avond oppassen behalve op vrijdag en zaterdag want dan ‘willen ze niet oppassen’. Het zullen je dochters maar wezen. Recentelijk heb ik hier ‘Sonja’s Mobile Hair Salon’ aan toegevoegd, het thuiskappertje. Kijk, dat noem ik nou nog eens een gat in de markt.
Aan tafel zaten mijn dochters met sneeuw op de schouders en met het haar in de ogen mij als twee valse bouviers aan te kijken. Reden om eens contact te zoeken met Son’s Mobiele saloon. Ik bellen. Voicemail. Een dag later werden we door het knipmensje teruggebeld. Snipverkouden. Het kriebelde in mijn neus en ik begon spontaan mee te niezen. Nou Son, nu even niet graag, kun je volgende week een keertje? De gezonde Sonja belde opnieuw en een afspraak werd gemaakt. Een paar dagen later zaten de zussen onder een groot tafellaken in de keuken met Sonja. Onze Son kan alles. Watergolven, kleuren, stripes, highlights. We kozen voor een paar knipbeurtjes. Sonja kan ook heel veel en heel lang praten. Een knippende waterval van woorden, ha! Tussen het knippen door werd ze ook nog drie keer gebeld. De zaken gaan goed met Son, maar dat geeft verder niet. Twee uur had ze nodig, toen vertrok ze, met onder haar arm de koffertjes met de schaartjes en kammetjes die ze vakkundig opborg in de roze Daihatsu. Leuk wagentje hoor, reclame op de achterruit, je kent het wel. Wij waren slechts twintig eurootjes armer maar helaas was ons vloertje wel wat messy geworden met die dikke laag haren. Dus, wat te doen? Juist! Even het stofzuigervrouwtje bellen.

Stem of voeg toe aan :