noor

Toen ik als 12 jarige op mijn fiets met zware boekentas onder de smalle snelbinders naar de nieuwe school reed, had ik de wind mee. In mijn agenda waarvan de bladzijden nog aan elkaar gelijmd leken stond de kennismaking met onze mentrix genoteerd. Een begrip waar ik de ernst en volwassenheid van vermoedde maar nog niet kon bevatten

Noor, zoals ze graag genoemd wilde worden, was zo’n typische lerares waarvan je elke dag wist wat ze had gedroomd. Je kon haar gezicht lezen: was er een verliefdheid, een ruzie of het donkere gevoel van een toekomstige onvoldoende, zij zag het bij ons en wij bij haar. Voor het eerst leerde ik hoe het was om met een volwassene te praten zonder reserve dus over alles wat je bezig hield. Met haar beweegelijke gezicht en zuidelijke accent maakte zij het verschil van de dag. Als Noor binnen kwam leek het alsof de ramen in het bedompte dependancelokaal open gingen en een frisse bries ons kinderen wat kleur op de wangen gaf. Met een ontwapenende vrolijkheid benoemde zij onze puberale angsten en interesses waarmee ze ons het gevoel gaf dat we ertoe deden. Een oersterk vertrouwen in haar hielp mij door die verwarrende eerste maanden. Na een half jaar hield de droom op. Haar oprechtheid zorgde bijna vanzelfsprekend voor een conflict met de schoolleiding . Waar wij konden steunden wij haar in haar strijd, blind in onze liefde. Na een jaar kregen wij een nieuwe mentor. Noor vertrok in stilte naar Frankrijk, ons achterlatend bij een nieuwe mentor wiens naam ik me niet meer kan herinneren.

Stem of voeg toe aan :