Een oude dame

Mijn opa en oma waren voor mij als kind de oudste mensen ter wereld. Opa had altijd een bruin vest aan met grijze borstrok, ook al schroeide de zon gaten in het asfalt. Oma dronk haar thee met melk uit een dun porseleinen kopje met zachtroze roosjes. Als ik kwam, eerst met het hele gezin op zondag en later alleen op de fiets, werd ik warm onthaald. “Kind, kom binnen wat fijn dat je er bent. Ik heb de thee al klaar, plaatje cake erbij?” Opa werd net wakker van z’n middagdut en stopte snel het gebit in z’n mond. Het rook er naar boenwas van het zware dressoir en de muffe lucht van de dikke plofbank waar je zonder hulp niet meer uit kon komen.Later werkte ik met veel plezier als alphahulp, beetje poetsen en veel kletsen. Meneer Groen die al twintig jaar geleden zijn vrouw had verloren maar haar nog elke dag goedemorgen wenste. Mevrouw van Woerden was 79 en beide dochters woonden in het buitenland. Ze had haar makkelijke stoel voor het raam staan en van daaruit overzag ze de wereld. Ik was haar enige bezoek.
In het ziekenhuis kwam ik naast mevrouw Assink terecht. Een dametje van amper 45 kilo maar met een ijzeren wil en vechtlust. Toen ik naar de operatiekamer werd gereden wuifde ze met haar broze hand: ‘Sterkte hoor en maak je niet druk als je moet overgeven…’. Als ik met drains en infuus naar de wc schuifelde hield ze me in de gaten, als het te lang duurde zou ze bellen. Toen mevrouw Assink met haar gerepareerde heup voorzichtig achter de rollator de eerste stappen zette, volgde ik haar vol aandacht en prees haar om haar kracht en vertrouwen. Onze kamer was een rustpunt midden in de hectiek van het ziekenhuis. Hier kon ik huilen na het zien van het litteken dat voor de rest van mijn hele leven bij me zou horen. We spraken over hoe het nu verder moest en de angst voor het verliezen van je geheugen. Het missen van een borst en wat dat nou eigenlijk betekende. Veel, maar toch ook weer niet te veel.
Die lieve vrouw tussen de lichtgele lakens van het ziekenhuis, met een stapel boeken naast haar bed. Binnen twee dagen had ik het gevoel dat ik een zielsverwante had ontmoet. We scheelden bijna een halve eeuw maar waar was de tijd? We hielden allebei van een kleurrijk leven en van Anna Enquist. Aten bewust en met smaak, relativeerden de gebreken en koesterden kleine dingen. Na ruim 48 uur verlieten we beiden de kamer. Zij in een rolstoel, op weg naar haar man van 88, geduwd door haar zoon die binnenkort opa zou worden. Ik door mijn sterke man op weg naar mijn grote en kleine meiden. Ik pakte haar hand en drukte die zachtjes. Ik voelde hoe zacht die was met kleine adertjes die nog vol leven zaten. Ik had haar het liefst omhelsd, gekust en over haar bruine haar gestreken. Het gaat haar goed – in gedachten met elkaar verbonden.

Stem of voeg toe aan :