Powerpoes

Nesteldrang gaat ook na het baren van kinderen gewoon door. Voor je het weet sta je met een jong hulpeloos dier in je armen en ben je opnieuw aan het moederen. Het moest er een keer van komen. Tijdens eindeloze debatten over wie het hok gaat schoonmaken en andere triviale zaken, veranderde ons erf ondertussen beetje bij beetje in een kinderboerderij. Het begon met een paar langharige cavia’s die kort na aankomst half werden verzopen in de waterbaan door onze jongste. Toen volgden er twee mannetjeskonijnen die de hele dag op elkaar zaten. Om misselijk van te worden. We besloten een einde te maken aan hun liefde en sindsdien zitten ze eenzaam en alleen ieder in hun eigen hok. Het plaatje zou compleet zijn met een poes. Het duurde niet lang of we gingen door onze knieën en zochten twee allerliefste zwarte katjes uit. Ze waren klein, zacht en droegen witte sokjes. De katertjes groeiden echter als kool en werden echte kerels. Mannen met ballen, zware jongens. De ene noemden we Rinus en de andere werd Theo. Als kind hadden we ook een kat op de bank. Een echte rooie je-weet-wel-kater. Het dier was de schrik van de buurt, hoe ouder hoe valser. Op een dag kregen we telefoon van een stel doodsbange mensen, of we onze kat wilden ophalen want hij had hun kleuter aangevallen… Dat was nog eens een roofdier. Theo en Rinus hadden van Freek heel wat kunnen leren. Als een soort Don Corleone heerste Freek over de buurt. Kinderen, volwassenen en zelfs andere katten gingen hem uit de weg. Met zijn overgewicht en vale teint werd hij gerespecteerd en geadoreerd. Menige krolse poes heeft haar best gedaan om onze Freek om haar poezepootjes te winden maar helaas, Freek was geholpen en alle versierpogingen eindigden in vruchteloze avontuurtjes. Onze krijger is noodlottig aan zijn einde gekomen. Met een zekere arrogantie is Freek in slaap gedommeld op de wielen van de SRV-wagen. Hij was op slag dood en werd door ons snikkend begraven achter in de tuin onder de treurwilg. Einde Freek.
Vanochtend stond er een kleine vreemde poes voor de openstaande tuindeuren. Hongerig keek ze naar de design-voederbakjes van Theo en Rinus. Theo deed zich net te goed aan de variantjes met tonijnsmaak. Zijn instinct vertelde hem dat er onraad was en hij gluurde kauwend naar achteren. De poes kneep haar oogjes halfdicht. Theo sprong verschrikt achteruit en met een staart zo dik als een plumeau schoot hij onder de kast. De poes strekte haar pootjes uit en wandelde behoedzaam over de keukenvloer al was het ijs.., koelbloedig richting de prooi. Haar neusje lichtjes in de lucht. Broer Rinus kwam niets vermoedend de keuken in gewandeld. Bij het zien van de indringer bleef hij stokstijf staan, je zag hem denken: asjemenou…. De kleine poes blies kort maar venijnig en Rinus vluchtte met angst in zijn groene ogen de tuin in. We hebben hem de hele dag niet meer teruggezien. Eerst werd de inhoud van het bakje van Theo opgegeten en even later verdween ook de verwenmaaltijd van Rinus in de roomwitte poezebuik. Even keek ze me nog aan terwijl ze voldaan heupwiegend weg wandelde. Pfff, mannen…, dacht ze. Hier is de powerpoes!

Stem of voeg toe aan :