Prikken

Op de parkeerplaats voor het dorpshuis is het een komen en gaan van auto’s. Bij de ingang staat een rij wachtenden. De jas over de arm, de mouwen opgestroopt. Klaar voor de prik. De sfeer is opgewekt en wat lacherig. Al tijdens de zomervakantie werd heel Nederland moe van het bericht over de nieuwste griep die er aan kwam. H1N1, helemaal uit Mexico. Het grote aftellen kon beginnen en nu is het zover. De hele week zag ik op televisie beelden van huilende kinderen die vastgehouden werden door strenge verpleegkundigen. Gelaten liet ik het over me heen komen. Met mijn laatste inenting in herinnering kwam de geur van marmoleum bij me naar boven, de meetlat aan de muur en de kist met derdehands speelgoed. De wijkzuster liet me blokjes stapelen en op een onbewaakt moment kreeg ik een prik in m’n bovenarm. Woedend was ik. Bij het naar bed gaan keek ik m’n moeder pas weer aan, dit zou me niet meer gebeuren.De rij schuift langzaam richting de ‘grote zaal’, de zaal die goed is voor de jaarlijkse toneeluitvoering en waar elke woensdagmiddag koersbal wordt gespeeld. Koersbal, ik wist niet van het bestaan maar het schijnt er verhit aan toe te gaan. Beslagen ramen in de grote zaal. Achter me hoor ik kreten van herkenning. ‘Héé, jij ook hier…’ en ‘Ach, die naalden schijnen wel mee te vallen…’ De doktersassistente neemt mijn kaart in, controleert de gegevens en zet een rood kruisje achter mijn naam in het grote boek. Vervolgens loop ik naar de dokter die naast een grote doos met injectienaalden staat, schuif m’n trui van de linkerschouder en pats, daar was ’t-ie dan. Vijf minuten later stap ik weer de schemering in. Over twee weken de volgende en dan kan mij niets meer gebeuren. Tenminste geen Mexicaanse griep. Wellicht wel een ander griepje, maar die is dan niet zo erg. Zegt men. Dacht ik. Las ik ergens. Ik weet het allemaal niet meer. Koppen de kranten de ene dag dat het vaccin niet geheel veilig is, de andere dag is er al een dode gevallen. Altijd gezond maar dan opeens behoor ik tot een risicogroep en moet ik me zorgen maken over mijn weerstand en het wel of niet vaccineren. Op het internet circuleren de meest wilde verhalen. Het zou gaan om een broeierige samenzwering, een complot van overheden die onschuldige burgers willen vaccineren met een ‘nanochip’ om de mensheid te kunnen manipuleren. Nanochip? ik ken alleen de Nano-Nano van Mork van Ork. Ik schaar het allemaal onder Big Brother nonsense. Maar wie kan mij dan wel vertellen wat ik moet doen? De vaccinatiekaart lag vorige week in de brievenbus en ik besloot te vertrouwen op mijn arts, een wijs man. Hoop ik.
’s Avonds in mijn bed draai ik me nog eens om en om. Het vaccin in mijn arm heeft inmiddels bezit genomen van mijn hele lichaam. Ik geef nog geen licht en sla nog geen wartaal uit maar nog niet helemaal gerust trek ik de deken op tot aan mijn kin. Behoor ik over een tijdje tot de happy few die kan zorgen voor een man en kinderen die hoestend, proestend en hallucinerend van de koorts in bed liggen? Wat een vooruitzicht, nu kan ik de slaap echt niet meer vatten. Ik neem me voor om morgenochtend een eerste voorraad paracetamol, dozen met sinaasappels en veel, heel veel dvd’s in te slaan voor de tijd die gaat komen. In de verkleedkist vind ik vast nog wel een verpleegsterskapje, onder het aanrechtkastje een paar rubber handschoenen. Mexicaanse griep, laat maar komen. Ik ben er helemaal klaar voor.

Stem of voeg toe aan :