Ramptoerisme

Onderweg op m’n fiets naar de markt hoorde ik de jankende sirenes van een ambulance. Ik had me juist omgedraaid om te kijken uit welke richting de hulpverleners kwamen toen mijn hoofd er bijna werd afgereden door een brommer. De jongen op de brommer lag met z’n neus plat op het stuur die voorzien was van een kleine oranje toeter waar zo’n hels kabaal uit kwam dat die het gehuil van de sirenes overstemde. Op het hoofd droeg hij een ouderwetse witte helm. Hij hing scheef op het brede zadel, maakte een gevaarlijke slalom en racete verder over het trottoir. De ziekenauto reed door het rode licht en sloeg rechtsaf. De amateur motorcoureur spiedde om zich heen, knalde vol gas over het kruispunt en zette de achtervolging in. In zijn dromen was hij de held zonder vrees, zich in brandende gebouwen wagend om tenslotte vanuit de donkere rookwolken de overlevenden naar buiten te dragen.Wij hadden vroeger een buurman die bij de vrijwillige brandweer zat. Het bordje stond prominent achter de voorruit van zijn Ford Escort. Bij elke verjaardagsvisite legde hij zijn ‘pieper’ tussen de gebaksbordjes en het theeservies. Stel je toch eens voor dat hij een brand zou missen terwijl hij net zat te genieten van zijn slagroomtaartje. In al die jaren heb ik de pieper nooit horen piepen. Buurman had een grote Nico-Haak-snor en hij rookte pijp. In zijn garage stond, in een donker hoekje, op zijn werkbank een radio met een enorme antenne. Stilletjes slopen mijn buurjongen en ik dichterbij terwijl hij, te midden van kleine rookwolkjes, aan de radioknoppen draaide om eventuele achtervolgingen van de politie of het uitrukken van andere hulptroepen te onderscheppen. We genoten van de spanning en hoopten vurig dat we eens van dichtbij onze held aan het werk konden zien. Helaas bleef het voor de Snor bij het jaarlijkse schoorsteenbrandje. De grote brand van ’79 in het naburige dorp miste hij doordat hij met een onschuldig griepje in bed lag en zijn vrouw de pieper beneden op het dressoir had gelegd. De hele dag bleef hij onbereikbaar voor de meldkamer en het heeft zeker een jaar geduurd voordat buurman en buurvrouw weer een beetje leuk tegen elkaar gingen doen.
De aantrekkingskracht van rampen en onheil ligt diep in de menselijke genen verscholen. Toen ik mijn kinderen vroeg of ze mee wilden naar het ziekenhuis reageerden ze alsof het een middagje uit naar een subtropisch zwemparadijs betrof. Hongerig sprongen ze de auto uit om zich onder te laten dompelen in de wereld van ellende en ziektes. We glipten behoedzaam tussen de carrouseldeuren door naar binnen en wandelden tot bij de poli van de chirurgie waar ik werd gedropt. Mijn man verzorgde de rest van de rondleiding. De grote wachtkamer is bestemd voor bezoekers van diverse poli’s. Precies onder het bordje ‘gynaecologie’ had een man gezeten met een enorme buik. Met een vrouw gelaten naast hem. Onder de korte broek van de man twee witte benen in roze crocs. Beleefdheidshalve hadden ze even gewacht met het bespreken van hetgeen ze hadden gezien. ‘Nou, wie van de twee was zwanger?’ ‘Ròòòze crocs’, had de ander geproest. Toen door naar de OK, dat is zó thrilling joh! Groene gedaantes die zich voortbewegen achter half afgeplakte ramen. Liftdeuren die opengaan en waar met bezwerend gebabbel zieke mensen in hoge bedden naar buiten worden gereden. Haastig de OK in- en uitlopende mensen in witte jassen en plastic zakjes op hun hoofd. Deuren open, deuren dicht. Met grote ogen hadden ze alles gevolgd. Het was lange tijd stil gebleven. ‘Best erg hoor’. ‘Ja’, had de ander gemompeld, terwijl ze de lift angstvallig in de gaten had gehouden. ‘Willen jullie nog de afdeling zien waar mama heeft gelegen?’ ‘Jaaah, maar daarna een ijsje? Toe, mag dat? Is er ook een restaurantje?’ ‘Eerst mama van de poli halen, eten we dan met z’n viertjes wel een ijsje’.
De chirurg was tevreden: ‘Tot over drie maanden’. Terwijl we met een ijsje in de hand naar de auto liepen, hoorden we in de verte een ambulance aanstormen. Op de voet gevolgd door een brommer.

Stem of voeg toe aan :