schoolbank ellende

Als de leeftijd van veertig nadert ga je opeens rare dingen doen. Een retrospectief moment, een aanval van weemoed en je glijdt weg in gedachten over de tijd die achter je ligt. Het overviel mij gisteren. Nog steeds is er niets mis met mijn geheugen, ik vergeet de gekste dingen maar onthoud weer de vreemdste zaken. Geen hoogtepunten maar onbenulligheden. Alhoewel… Misschien was die keer dat ik als vijfjarige mijn plas langs mijn benen liet lopen op de schommel van dat buurmeisje wier moeder later verdween, geen toevalligheid. In dat huis was meer aan de hand en als kleuter wist ik dat al.

In mijn zoektocht naar herinneringen kom ik erachter dat internet alles biedt om je privé-leven weer op orde te brengen. Je verleden, je heden en zelfs je toekomst. Op een avond, het huis verkeert in diepe rust, meld ik me aan bij de schoolbanksite. Even ben ik weer het meisje van 16 dat naar de middelbare school gaat en op zoek is naar haar klasgenoten. Mijn hemel, m’n klasgenoten, wie zijn dat ook al weer… Mijn gedachten spoelen de jaren terug en staan dan hortend en stotend stil aan het begin van de jaren tachtig. Vaag doemen namen en vooral gezichten op. Met een druk op de knop begin ik mijn zoektocht naar mijn vergeten geschiedenis. Ik noem wat kleine feitjes en start dan mijn zoekactie.

Nog geen dag later liggen er drie reacties in mijn brievenbus. Eentje van de jongen die altijd voor me zat in Havo 4, van hem herinner ik me vooral zijn nek. De haren op zijn kruin staken stijf van de gel omhoog en het bonnetje van zijn zachtgele lamswollen trui hing altijd naar buiten. De tweede reactie is van een buurmeisje dat is blijven plakken in het dorp, getrouwd is met de jongen die de folders rondbracht en nu in blijde verwachting verkeert van hun derde kind. Van de derde reactie krijg ik het warm. Die is van Gerben. Mijn hart maakt een sprongetje. Mijn gedachten ratelen al mijn kennis over Gerben als een kassa op zaterdagmiddag naar buiten. Gerben was grappig, Gerben had de mooiste blauwe ogen, hij speelde trombone en had zo’n grappig hikje als hij lachte. Maar helaas. Gerben heeft mij na een keer zoenen op een schoolfeest nooit meer aangekeken. Met een knoop in mijn buik klik ik zijn berichtje aan.

Het is goed gegaan met Gerben, hij heeft een eigen zaak (mooi man), een leuk vrouwtje en twee jongens die echte bandieten zijn. Hij voegt er wel even een paar foto’s bij. Op de foto’s zie ik een dikke man met zijn arm om een blonde vrouw die een paars T-shirt draagt waarop in glimmende letters het woord LIEF staat. Twee jongetjes verdwijnen half uit beeld met te korte lange broeken en halfblote benen. Hij weet zich van mij niets te herinneren terwijl hij toch altijd zo’n geweldig geheugen heeft… Wat leuk dat ik hem opzocht. ‘Ja hoor Gerben’, grom ik.

Met een klap zet ik mijn beide stoelpoten weer op de grond. Dat was dat. Ik voel me opeens kilo’s lichter, mijn longen vullen zich met lucht en ik ren door de keuken op zoek naar een slachtoffer voor mijn verhaal. Einde schoolbankzoektocht. Het is goed zo, we laten het verleden maar rusten. De computer zoemt nog na maar dan gaat het lichtje uit.

Stem of voeg toe aan :