Uiterlijke verzorging

‘Wat ga jij straks doen na school?’ Twee meiden bij de bushalte. Lange haren, strakke broek en een grote tas van H&M aan hun voeten. ‘Mwah’, kauwt de ene, ‘iets met uiterlijke verzorging’. ‘Hee, dat lijkt mij nou ook wel leuk’, echoot de ander. De kaken gaan nog een tijdje op en neer en met grote belangstelling worden de scooters bekeken die langs knetteren. Onopvallend zuchtend stap ik over de plastic tassen en vervolg mijn weg naar de speciaalzaak voor protheses. De oude sok werkt niet meer en het is tijd voor een beter front. De zaak is half verborgen tussen twee scheefhangende herenhuizen. In de smalle etalagepui staan aangeklede poppen met zachte lingerie in lichte pastelkleuren. De folder beloofde me het herstel van mijn ‘vrouwelijk silhouette’ en een ‘gevoel van zekerheid en zelfvertrouwen’. Tja, daar kun je nooit genoeg van hebben in tijden van crisis en dus maakte ik een ‘vrijblijvende afspraak’. Aarzelend druk ik op de bel.Precies een week geleden was ik aanwezig op een door de afdeling oncologie georganiseerde workshop ‘goed verzorgd, beter gevoel’. Workshop. Shoppen als werk zeg maar. Het bleek te gaan over poeder, foundation, potloden, kwastjes, rouge en lipgloss. Bij de workshop zaten zes vrouwen met sjaaltjes om het hoofd zwijgend voor een kapspiegel in de veel te koude ontmoetingsruimte van het ziekenhuis. Om ons heen trippelden discreet de gastvrouwen uit het ziekenhuis alsmede een cursusleidster, haar twee assistenten en nog een commerciële haarwerkverkoper. Stilletjes keken we van onder onze hoofddoekjes naar elkaar. Voor het eerst onder lotgenoten. Nieuwsgierig. Wie had nog z’n wenkbrauwen en wimpers? Tassen vol kregen we die dag. Op mijn ladekast in de slaapkamer staan al die gratis verkregen potjes en flesjes netjes uitgestald. Een indrukwekkende verzameling. Beetje overbodig ook, maar toch zijn dit van die bijeenkomsten waardoor je net dat ene zetje krijgt om de volgende stap te nemen. Een stapeltje oude bh’s liggen inmiddels in een plastic zak te wachten op een reis naar Polen. Tijd voor maatwerk.
Ik wacht geduldig tot de deur opengaat. Even nergens aan denken, denk ik nog. Maar ik houd dat ongemakkelijke gevoel. ‘Welkom, kom binnen’, zegt de tot in de puntjes verzorgde ‘mammacare consulente’. Ze is amper dertig jaar en ze verzekert mij dat ze twee uur de tijd neemt voor de afspraak en de verzekering betaalt alles. Shit, ik wilde nog even de stad in, even shoppen zonder kinderen. Om er even in te komen stelt ze de vraag die ik inmiddels duizend keer heb gekregen en zij waarschijnlijk al duizend keer heeft gesteld: ‘Heb je het zelf ontdekt?’ Ik zucht diep – voor de grap zeggen dat het de fietsenmaker was?- en vertel haar in een aantal steekwoorden mijn verhaal. Niet veel later kan het grote passen en meten beginnen. Bij de zesde keer van het in- en uitfrommelen van de surrogaten is het nog steeds niet raak want helaas, mijn maat blijkt niet op voorraad. Excuses, excuses. Kom nou, denk ik nog, B75, de halve HEMA hangt er vol mee. Enfin. De bestelling kan wel worden geplaatst en de administratie voor de verzekeraar wordt ook al vast in orde gemaakt. Kost allemaal niks extra’s en ook de reiskosten kunnen vergoed worden. Met een blik op de klok schud ik haar goed verzorgde hand. Ik struikel over de drempel en sta weer buiten terwijl het verkeer richting de stad me van alle kanten tegemoet lijkt te komen. Duizelingen, ook een erkende bijwerking. Met het beeld van de schoenendozen vol weke protheses nog voor ogen haal ik diep adem. Uit mijn tas diep ik een ‘goed-verzorgd-beter gevoel’- lippenstiftje op, zet mijn pruikje even recht en haast me met grote passen richting de binnenstad. Op weg naar de H&M. Het workshoppen kan beginnen, nou wordt het pas echt leuk!

Stem of voeg toe aan :