Vakantie

Een jaar heeft 52 weken en tijdens een aantal van die weken zijn er geen verplichtingen: vakantie. Voor de één betekent dat onder de luifel met een stapel oude leesportefeuilles. Fijn de hele dag je buren groeten. Als het donker wordt kun je klaverjassen met je schoonfamilie. Voor de ander uren in het vliegtuig met als bestemming een onuitspreekbaar oord. Overdag kan je niet buiten zijn vanwege de brandende zon. ‘s Nachts doe je geen oog dicht vanwege de muggen. Wat te doen met die kostbare vakantiedagen?

Dit jaar nam ik mij voor om de boel goed en degelijk te organiseren. Reeds onder de kerstboom nam ik de uitnodigende folders door. Daarnaast surfte ik uren op het internet op zoek naar die ene unieke plek. De wensen van mijn familieleden waren simpel: alle dagen in de korte broek. Maar ik wilde niet langer dan acht uur achter het stuur doorbrengen in de file naar het zuiden. De kinderen riepen om een zwembad. Kritisch als ze zijn met een minimaal aantal glijbanen! Ik zag mezelf al rondwandelen op zoek naar een kasteel, historisch dorpje of een waterval. Op het lijstje van wensen stonden verder: een goed gesorteerde campingwinkel, een plezierig familierestaurantje en een binnenruimte. In onze verregende vakantie van vorig jaar bleek een pingpongtafel wonderen te kunnen verrichten. De belangen liepen behoorlijk uiteen. Er wordt vaak beweerd dat de voorbereiding de voorpret van de vakantie is. Helaas geldt dit niet voor mij.

Om niets aan het toeval over te laten had ik met tranende ogen van het beeldscherm een drietal plekken uitgekozen. Allemaal zagen ze er schitterend uit. De commentaren van hun bezoekers in voorafgaande jaren waren lovend. De campingplekken waren ruim en men sprak er bovendien ook nog Nederlands! Het water in het zwembad was helder en had een ideale temperatuur. Bij slecht weer was er een kinderbingo, survivalrun en nachtdierenspel. Op korte afstand van de campings kon je je onderdompelen in de typische sfeer van de regio. Het klonk allemaal te mooi om waar te zijn. Met trillende handen en een hart van verlangen zocht ik contact om de mogelijkheden te bespreken. Zou het me dan nog voor het nieuwe jaar lukken zonder gemor de zomervakantie vastleggen? Ik had te vroeg gejuicht. Na een week wachten en drie keer een automatische reply was de stand nul. Met tegenzin probeerde ik het telefonisch. Een antwoordapparaat met een heel harde piep, een onverstaanbare receptioniste en een continue bezettoon waren het resultaat. Ik kreeg er hoofdpijn van. De streefdatum van één januari kwam in zicht en ik wilde met gerust hart het jaar inluiden. Na een week van peinzen en tobben nam ik een wijs besluit. Half juli maken we opnieuw een lijstje en gaan dan last-minute. Dit betekent in ieder geval tot juli geen gepieker. We laten ons niets meer wijs maken. Lang leve het avontuur. Nu nog een plekje vinden…

Stem of voeg toe aan :