Verveling

De regen waaiert buien vol natte strepen door de tuin, de ramen zijn bezaaid met dikke druppels. De week vol zon heeft kleine velletjes op mijn schouders achtergelaten en na elke douchebeurt wrijf ik de dunne rolletjes weg. Nieuwe roze huid verschijnt alsof er niets is gebeurd. Binnen zit aan de grote tafel de jongste van het stel te tekenen. Het wordt een schatkaart. In onze tuin bevinden zich bergen met sneeuw op de toppen en een diepe zee met een haven waar alleen de beste schippers kunnen aanmeren. Een zucht. Het potlood ligt slapjes in de kleine hand. Nog een zucht, een harde kras en dan het geluid van scheurend papier. Klaaglijk klinkt het: ‘Mam…, ik weet niet wat ik moet doen…’. De eerste week van de vakantie zit erop. Het eerste logeerpartijtje bij opa en oma is achter de rug. De vriendinnetjes zijn vertrokken naar campings in Frankrijk, Limburg en Texel. Daar zit je dan. Je moeder is net terug uit het ziekenhuis en je gaat niet op vakantie. Dan zit het je echt vet niet mee. ‘Mam…’, klinkt het nog zieliger, ‘ik verveel me zo’. Ik kijk naar het kind aan de tafel. Ik neem me voor niet te roepen: ‘dan ga je toch lekker met je playmobil spelen’. Of nog erger: ‘je hebt zoveel speelgoed, je kunt vast jezelf wel vermaken.’ Nee. Ik zwijg, en hum wat vanachter mijn boek. Het zou als een aanmoediging kunnen klinken. Het arme kind hangt nu scheef op de Zweeds-ergonomische kinderstoel. Diep van binnen juich ik. Mijn kind verveelt zich en dat is een goed teken. Een onderzoek heeft uitgewezen dat een kind dat zich verveelt alles in zich heeft om een wetenschapper, een kunstenaar of een filosoof te worden.
In andere tijden was verveling een slechte zaak. Het zorgde voor luie, zwakke en karakterloze adolescenten die met witte smoeltjes stompzinnig de dagen doorbrachten. De ouders namen zich voor om hun kind tot het uiterste voor te bereiden op hun toekomst. Ze reden ze van sportclub naar tekenklas en van muziekles naar scouting. De kinderen kregen het te druk en klaagden over het gebrek aan vrije tijd. Even lekker lummelen, niksen en hangen. Een dagje ondersteboven op de bank plakken. Een aantal uren per dag naar het plafond staren zal er uiteindelijk voor zorgen dat kinderen weer met eigen ideeën en plannen komen. En als die ouders er nu eens lekker naast gaan plakken? Dan komen er in Nederland nog meer wetenschappers, kunstenaars of gewoon gelukkige mensen. Rustig lees ik mijn boek verder, wat een heerlijke vervelende middag…

Stem of voeg toe aan :