Vieze voeten

De hele dag staan er onderzoeken gepland in het ziekenhuis. We beginnen de dag met de inspuiting van een licht radioactieve stof, als voorbereiding op mijn eerste glow-in-the-dark experience die later op de dag zal plaatsvinden onder een hightech zonnebank, zonder lampen maar met een ultramoderne gammacamera. Alles verloopt prima, de verpleegkundigen zijn lief en de wachtruimtes niet te vol. Tussen de afspraken door zoeken we verkoeling onder een parasol op de binnenplaats van het ziekenhuisrestaurant. Een grote kop cappuccino met een flinke laag geklopte melk staat op het tafeltje, mijn boek ligt er naast. Met een zucht leg ik mijn blote voeten op de terrasstoel tegenover mij. In de hoek van de binnenplaats zitten een moeder en haar dochter een ijsje te eten terwijl oma zit te knikkebollen in haar rolstoel. Een tafeltje verderop kijkt een bejaard echtpaar stuurs voor zich uit. Ik vraag me af wie van hen ziek is: de man met een meekleurende bril op zijn magere neus en met een lichte bruine broek slobberend om zijn benen, of de vrouw wier haar zo dun is dat haar hoofdhuid duidelijk zichtbaar is. Het is stijfjes over de plekken heen gekamd maar biedt geen dekking. Mijn echo van de onderbuik ging goed, volgens de arts heeft de lever een normale grootte. Voor het eerst, hoe summier ook, een positief bericht. We hebben vandaag nog een uur te gaan. Langzaam ontspannen mijn schouders zich en neem ik de eerste zinnen van het pas verschenen boek tot mij. ‘Ze moeten zich schamen. Op die stoel moet straks iemand anders nog met zijn goede goed zitten. En dat zit daar maar met de vieze voeten.’ ‘Ja-ha’, knikt de vrouw instemmend, ‘en ze trekken zich er niks van aan hè?’ ‘Nee’, bromt de man, ‘het ken ze niet schelen. Zo gaat het met alles. Het is een grote rotzooi. Ze denken alleen aan hunzelf.’ ‘Ja-ha’, antwoordt de vrouw. Ik kijk over het betegelde terras. De vrouw met haar dochter en oma zitten zachtjes te keuvelen. Het meisje achter de toonbank vult de koffieautomaat bij. Dit ging over mijn voeten. Schoon gewassen, de benen mooi glad. Rokjesdag. De nieuwe slippers staan tussen de ijzeren poten van de terrastafel. ‘In de trein is het ook zo erg.’ ‘Ja-ha, in de trein ook hè?’ ‘Je moet er niets van zeggen ook, want dan krijg je een grote bek terug’. Ik kijk naar mijn man naast me, hij is zich niet bewust van het giftige gesprek naast ons. De woorden dansen voor mijn ogen. Een uurtje nog maar, denk ik. Even rustig zitten.
Ik kijk naar de oude baas. Zijn lippen bewegen niet. De ogen liggen verscholen achter de donkere glazen, het lijkt of hij slaapt. Zijn vrouw pakt voorzichtig haar kopje thee op. Ik moet het me verbeeld hebben. De zon is op haar hoogste punt beland. Over de tafel kruipen twee vliegen, genietend van de kruimels die zijn achtergebleven van de vorige gasten. Was het wel ‘stuurs kijken’ wat ik meende te zien? Over een klein uur worden we boven verwacht. Het laatste onderzoek van de dag. De hitte is op de binnenplaats plotseling ondraaglijk. Hoog boven ons weerspiegelen de ramen de zon, haar warmte daalt op ons neer. Ik voel hoe een druppel langs mijn ruggengraat naar beneden glijdt. De witte bladzijden van het boek doen pijn aan mijn ogen. Ik sluit ze en droom weg. We moeten gaan, hoor ik vanuit de verte. Ik kijk op. Bij het naar binnen lopen zie ik het lege tafeltje naast ons. Er ligt een briefje. In kriebelige letters staat er de naam van het naburige verpleegtehuis.
Ik geef mijn afsprakenkaart aan de assistente. ‘Is niet nodig, we kennen je al. Kom maar mee’. De camera zweeft in drieëntwintig minuten langs mijn botten. De handen hangen in een band slap langs mijn lichaam. Als we buiten zijn zie ik de oude man, hij schuifelt naar de uitgang waar de zon intussen verdwenen is achter een dikke stapel wolken. Als ik langsloop kijk ik hem vluchtig aan, hij is zich van geen kwaad bewust. Of hij is me vergeten. We stappen de draaideur uit. Eindelijk naar huis.

Stem of voeg toe aan :