Vriendje worden?

Wil je mijn vriendje zijn? Hoe knullig het ook klinkt, vriendjes willen we allemaal. En hoe doen we dat? Juist. Door te netwerken en groepjes te maken. Het netwerken zit ons in de genen, in het bloed. We kunnen niet zonder, het geeft ons bestaan structuur en zin. Wie ben je, wat doe je en nog duidelijker: met wie ben je. Ons hele leven lang zijn we bezig ons bestaan vast te leggen in clubjes, dwarsverbanden en netwerken. Netwerkenderwijs creëren we een ‘sociaal profiel’. Lekker makkelijk zo’n etiketje. Ik heb me altijd tegen dat profileren verzet, maar zonder veel succes. Al voelen we ons nog zo uniek en bijzonder, iedereen gaat hup, in een hokje. Hoe hard je het ook probeert, je ontkomt er niet aan. Van kleuterschool tot rustoord. Zijn het op de kleuterschool de zonnetjes – vrolijk en blij -, de maantjes – rustig en stabiel – of de raketjes – energiek en luidruchtig-, in de ontmoetingsruimte van het verzorgingstehuis zijn de kaarttafels verdeeld tussen boeren, burgers en buitenlui. Het is ‘des mensch’. Samen is vertrouwder dan alleen. De kinderjaren. Het schoolplein en een stuk of drie straten. Mijn school stond ingeklemd tussen de Beatrixstraat en de Oranjestraat. Mooie ruime straten, keurig door een strook rozenbottelstruiken afgescheiden trottoirs. Bij de Wilhelminastraat hield de bebouwde kom op en stonden de koeien achter het prikkeldraad. Iedereen binnen deze omheining was een vriendje. We knikkerden, slopen ’s middags als spionnen rond de school en vermaakten ons tijdens de augustuskermis bij de grijpertjes. Het eerste ‘profileren’ begon op de middelbare school. De kakkers, de socio’s, de sjonnies. Voor wie kies je? Je gaat niet in je eentje negen kilometer tegen de wind in fietsen dus was het kiezen van je vriendjes behalve een principiële toch vooral ook een praktische keuze. Van wie kon je het huiswerk in een hoekje van de aula overschrijven en van wie kon je nog snel een gulden lenen voor een beker chocolademelk en een roze vulkoek?
Jaren later wordt de basis gelegd voor het echte netwerken: jaarclubjes, disputen, commissies, genootschappen, alumniverenigingen en andere ‘relevante’ verbanden. Hier leer je dat netwerken een werkwoord is. Je snuffelt rond in de verschillende clubjes, probeert wat uit en kiest uiteindelijk wat bij je past. Onomkeerbaar. De grote lijnen worden uitgezet en worden in de daaropvolgende jaren hooguit nog een beetje verfijnd. Voor altijd gevangen in een sociaal vangnet. Daar zit je dan.
Wil je mijn vriendje zijn? De uitnodiging in mijn mailbox gaat gepaard met een knipogende smiley. Da’s goed maar eh… wil jij me dan wel even aanbevelen bij jouw vriendjes? Gratis aber nicht umsonst. Na een avondje zwoegen om mijn carrière online te zetten, want dat is waar ik naar toe wilde – sorry voor de lange inleiding – was het wachten op de eerste reactie. Heel belangrijk. Die eerste reactie. Wie zal het zijn? Hé, een ‘breastfriend’. Da’s iets nieuws. Achter de laptop gezeten, toch wel moe van de chemo, verdiep ik mezelf in de diverse netwerkclubjes en groepjes die passen bij mijn geüpdate profiel. Sta ik bij hyves bij de Amazones club? Nee maar. Ik schakel door naar Linkedin en meld me spontaan nog even aan bij Facebook. Waar zijn die zonnetjes, maantjes en raketjes? Om energie van te krijgen, dat gezoek. Naast mij ligt een adressenboekje, beduimeld en vaal. Ik pak de telefoon en neem even de tijd voor een ouderwets avondje socialisen. Voorlopig even niet bereikbaar… Heerlijk dat netwerken. Binnenkort ontvang je mijn uitnodiging.

Stem of voeg toe aan :