Westerlingen

De inrichting van de chemokamer in het ziekenhuis past naadloos in de nieuwste IKEA catalogus. Het is er prettig efficiënt met die typisch Zweedse styling. Op de grenen tafel staan strak vormgegeven thermoskannen, pastelkleurige mokken en een roestvrijstalen trommeltje met biskwietjes. Ik ben de eerste klant van de dag, het ziekenhuis komt langzaam op gang. Het infuus wordt aangesloten en de helderrode vloeistof verdwijnt gestaag in mijn aderen. Mijn man stoeit korte tijd met de handbediening vol pijltjes die de luxe stoel automatisch in alle gewenste standen kan zetten. Hij vindt het fijn om iets voor me te doen, ik laat het maar zo. Na een half uur druppelen de volgende patiënten binnen.Naast mij hijst een magere man zich in de behandelstoel. Zijn vrouw neemt plaats aan de tafel met de leesportefeuille. Zonder op te kijken duikt ze gretig in het verhaal over een sterrenhuwelijk dat onlangs aan de kust plaatsvond. De man heeft mijn man in het vizier en roept luid: ‘Het is de schuld van de Westerlingen. Ze kopen alles op. Het is zomaar twee ton er bovenop, d’r is geen gewoon mens meer die het kan betalen!’ De verpleegkundige probeert voor de tweede keer zijn opgezette ader te vinden. ‘Het dorp verandert, het wordt er niet mooier op’. ‘Meneer, u zult even naar de anesthesie moeten’. ‘Nee, voor gewone mensen is het niet meer te betalen, en dat allemaal door die Westerlingen’. ‘Bent u de vorige keer eigenlijk wel door ons geprikt?’ ‘Mijn buurman heeft de boel ook verkocht, nou moet hij naar een flatje in Emmen. Auw!’ Op de arm van de man verschijnt een dikke, blauwe plek.
Sinds ons verhuizen naar het Noorden, het Oosten, de Provincie of hoe je het maar wilt noemen, ontvangen we regelmatig bezoek vanuit het Westen. Nieuwsgierig naar hoe het staat met onze inburgering, stond er afgelopen zaterdag weer een bezoek gepland. ‘Wat een rust en wat een ruimte’, verzuchtten onze vrienden zodra ze uit hun spacewagon ons erf op stapten. Ze snoven diep en strekten hun armen ver boven hun hoofd uit. De kinderen hingen verveeld achter hun dvd-schermpjes en versuft lieten ze zich uit de auto rollen. De stress van het Westen: hoge hypotheken, kleine tuinen, gebrek aan kinderopvang, prestatiedruk, eindeloze files, het kwam allemaal aan bod. De Provincie, dat leek ze wel wat. Maar is het ook niet erg… – het is zoeken naar woorden zonder onbeleefd te worden – saai? Is hier wel iets te doen? Waar werken de mensen eigenlijk van die hier wonen? Je ziet helemaal geen kantoren.
‘s Avonds zaten we in onze fleece jacks achter het huis. Een fles huiswijn van de C1000 tussen ons in. Heel in de verte hoorden we een groepje wielrenners voorbij razen. We hadden onze Westerlingen getrakteerd op een Drentse dag. Bij de lunch krentenstoet, daarna met z’n allen in de huifkar. Je reinste plattelandsromantiek. Aardappels prikken onder een gaslamp en dan met z’n allen gezellig de bedstee in, dat werk. Onderweg zijn we regelmatig gestopt om de karig ingerichte plaggenhutten te bewonderen, maar na drie uur hobbelen over de vele karrensporen die het heideveld rijk is, waren we blij toen de manege weer in zicht kwam. We aten een flinke pannenkoek met boerenjongens en namen nog een bananensplit toe. Bij het aanbreken van het het tijdstip van vertrek voelden we iets van opluchting. Even meende ik het ook bij hen te zien. Je zag ze denken, wat een drukte allemaal.
De verpleegkundige haalt voorzichtig het infuus uit mijn arm. Het tintelt nog wat na. De volgende afspraak staat al genoteerd, over drie weken deel twee. We zeggen de achterblijvers vriendelijk gedag. Wachtend op de lift horen we nog net ‘Westerlingen en Drenthe, dat wordt nooit wat’. Dan openen de deuren zich.

Stem of voeg toe aan :