zwemdiploma
juli 3rd, 2009 | RSS Feeds | Geplaatst in: Columns 2009, juliEr is natuurlijk niets mooiers, fijner en boeiender dan praten over je eigen kind. Ze zijn de meeste bijzondere wezens op de hele aardbol en dat kan ook niet anders want ze lijken op jou! Liefde maakt blind. Vorige week zag ik hoe ze een slakkenrace lieten eindigen met een zoutbad voor de winnaar en keek opeens heel anders naar onze lieve schatjes. Of die ene keer dat we met een huilende kleuter met klonten bloed in het haar naar de huisarts moesten omdat haar onschuldig kijkende zusje van tweeënhalf haar met het zandbakschepje op haar hoofd had geslagen. Je zag het kreng denken: ik had je gewaarschuwd…
Op een dag valt plotseling de langverwachte brief op de mat. Er mag worden afgezwommen! Met de zomerse hitte van afgelopen dagen was er geen beter bericht te bedenken. Als de zaterdagochtend dan eindelijk is aangebroken is het onderwerp van gesprek er heel koeltjes onder. Alles lijkt opeens een makkie te zijn. Ik heb alle vertrouwen in haar kunnen maar de laatste keer zag ik dat ze met moeite het hoofd boven water hield en dat haar tenen in een hoek van 90 graden boven de bodem van het zwembad zweefden.
In het zwembad is het een blije toestand, veel vlaggetjes en veel bezwete opa’s en oma’s met blauwe plastic slofjes om de ecco’s. Op de achtergrond speelt een jengelende kinderen voor kinderen. Met een knoop in mijn maag zie ik haar staan. Achteraan in de rij, met meer aandacht voor haar zus die met de fotocamera in de weer is, dan voor de instructies van de speciaal voor deze dag opgevrolijkte zwemjuf. Het kind lacht en springt van het ene op het andere been terwijl ze toch al drie keer naar de wc is geweest. Eindelijk is ze aan de beurt. Met een prachtige boog duikt ze in het water. Mijn hart stroomt over van trots. Wie had dat gedacht: van kikkervisje naar dolfijn. Met veel geweld zwemt ze de natte koppetjes voorbij. Aan het eind van de rit staat ze wild met haar diploma te zwaaien. Wel mijn genen maar niet mijn schroom…, da’s goed nieuws!