Een oude dame

Mijn opa en oma waren voor mij als kind de oudste mensen ter wereld. Opa had altijd een bruin vest aan met grijze borstrok, ook al schroeide de zon gaten in het asfalt. Oma dronk haar thee met melk uit een dun porseleinen kopje met zachtroze roosjes. Als ik kwam, eerst met het hele gezin op zondag en later alleen op de fiets, werd ik warm onthaald. “Kind, kom binnen wat fijn dat je er bent. Ik heb de thee al klaar, plaatje cake erbij?” Opa werd net wakker van z’n middagdut en stopte snel het gebit in z’n mond. Het rook er naar boenwas van het zware dressoir en de muffe lucht van de dikke plofbank waar je zonder hulp niet meer uit kon komen. Lees verder