Beugelbekkie van veertig

Elke leeftijd kent zijn schoonheid. Dat kan allemaal best waar zijn maar zodra er ’s ochtends rimpels verschijnen die ’s middags nòg niet zijn weggetrokken, kun je je oprecht afvragen hoe ver het met je verval staat. Ik poets elke dag mijn gelaat schoon met een Hydro-activerende vitamine-E crème met aminozuren en als extra verwennerij vet ik mijn velletje in met de welbekende uienzalf van ‘de Tuinen’. De Tuinen, een weldadige winkel waar je door de geur van sandelhout en oranjebloesem vreselijk wordt misleid. De geur belooft je het meest zuivere product, authentiek en met een uniek helende werking. Ja ja, we kopen wat we geloven. Als tiener had ik een zwak voor de Yves Rocher-aanpak: na één keer je naam invullen werd je elke maand gebombardeerd door verrassingspakketjes vol pastelkleurige tubetjes en smeerseltjes. Helaas heeft het allemaal niet mogen baten. Lees verder

Behandelplan

Vandaag hebben we kennisgemaakt met de internist. Een lange, grijze man met jonge blauwe ogen die ruim de tijd voor ons nam. Een eerlijk en realistisch gesprek. De behandeling wordt zwaar vanwege de vier uitzaaiingen in de lymfeklieren en mijn jonge leeftijd (zijn woorden). We starten over twee weken met de chemokuur. Zes keer elke drie weken een ochtend aan het infuus en dan weer naar huis. Da’s dus achttien weken lang een flinke aanslag op je lichaam. Daarna aanvullend dertig keer bestralen, zes weken lang elke dag naar Zwolle op en neer. De kankercellen zijn positief bevonden op het HER2Neu eiwit en dat biedt een extra behandelmogelijkheid. Ik krijg na de chemotherapie ook nog een jaar lang herceptin voorgeschreven. Dat is een vrij nieuw middel dat als infuus wordt toegediend en belooft dat àls er dan nog steeds kankercellen aanwezig zijn, ze dan alsnog onverbiddelijk worden vernietigd. Kortom, een totaalpakket aan maatregelen, bedoeld om terugkeer te voorkomen. Volgende week veel aanvullende onderzoeken, waaronder een scan van de botten, een longfoto en een echo van de onderbuik. A.s. Vrijdag krijg ik daar dan weer (de) uitslag van en hebben we tevens een voorbereidend gesprek voor de chemo. Het is ook nog steeds vakantie en daarom gaan we morgen gaan we naar de huilers in Pieterburen. Het zijn er ruim zestig dus dat beloofd een gezellig dagje te worden. Al die grote donkere ogen… ‘Nee, een zeehond kan echt niet bij ons in de badkuip!’

Een shitdag

Gisterochtend zaten we met zijn allen aan de lange tafel broodjes te smeren. Met z’n allen zonder de oudste. Sinds kort heeft ze namelijk een ochtendhumeur. Sinds kort wil zeggen sinds ze vorige week jarig is geweest. Als puber heb je zo nu en dan recht op je eigen baaldagen. Vindt ze. Wij denken daar wel anders over maar het schijnt dat het weinig zinvol is om ’s ochtendsvroeg met een puber over verstandige dingen op een redelijke manier te praten. We laten het maar zo. We genieten van onze rust en laten de kruimels liggen. Lees verder

Powerpoes

Nesteldrang gaat ook na het baren van kinderen gewoon door. Voor je het weet sta je met een jong hulpeloos dier in je armen en ben je opnieuw aan het moederen. Het moest er een keer van komen. Tijdens eindeloze debatten over wie het hok gaat schoonmaken en andere triviale zaken, veranderde ons erf ondertussen beetje bij beetje in een kinderboerderij. Het begon met een paar langharige cavia’s die kort na aankomst half werden verzopen in de waterbaan door onze jongste. Toen volgden er twee mannetjeskonijnen die de hele dag op elkaar zaten. Om misselijk van te worden. We besloten een einde te maken aan hun liefde en sindsdien zitten ze eenzaam en alleen ieder in hun eigen hok. Het plaatje zou compleet zijn met een poes. Het duurde niet lang of we gingen door onze knieën en zochten twee allerliefste zwarte katjes uit. Ze waren klein, zacht en droegen witte sokjes. De katertjes groeiden echter als kool en werden echte kerels. Mannen met ballen, zware jongens. De ene noemden we Rinus en de andere werd Theo. Lees verder

De intercity

Eens in de zoveel tijd ontvlucht ik het dorp en trek ik met mijn knapzak richting de grote stad. Ik voel me echt één met het platteland. Ik geniet altijd verschrikkelijk van het pas gemaaide gras dat ligt te drogen op het land, de trekkers die ronkend hun sporen maken en de was die wappert aan de lijn. Maar toch moet ik er wel eens uit, het geeft lucht en licht aan mijn leven. Vrijdagochtend stond ik bezweet, altijd bang om te laat te komen, op het grijze, schrale perron. Klaar voor de grote reis. Lees verder

Eigenlijk best wel saai

Tijdens de weeksluiting van de houtje-touwtje Jenaplanschool kon elk kind zich helemaal uitleven en van zijn of haar vijf minuten roem genieten. Dat liet ik me niet ontnemen. Mijn schoolresultaten verdienden geen faam, maar mijn optredens hebben tot in de verre omstreken gezorgd voor veel tumult. Bijvoorbeeld na mijn optreden als Corrie van Gorp waarbij ik mij aan het eind van het liedje, in een jurk van oma gevuld met kranten, met veel kabaal in een enorme doos achterover liet vallen. Daarna kwamen ‘Met de vlam in de pijp’ en ‘Willem wat heb je grote handen’… Een bijzonder repertoire voor een achtjarige. Maar eigenlijk ben ik best wel saai!
Lees verder

Wilde Nachten

Een operatie van ruim twee uur gaat niet ongemerkt aan je lichaam voorbij. Als je de verhalen mag geloven kun je nog weken, maanden last houden van de naverschijnselen van de narcose. Naast de slopende vermoeidheid en sombere gedachten heeft de narcose ook zijn rozige kant. De ervaring van het onbeperkt eten van dikke, rode aardbeien in bijzijn van vier zoete kindertjes is een voorbeeld van een bijzonder happy moment in de uitslaapkamer. Ik kan me ook nog vaag herinneren dat ik zes jaar geleden, na een operatie aan mijn amandelen, met dikke tong de OK-verpleegkundige verliefd aankeek en geeuwend liet weten dat ik zo heeeeerlijk had geslapen… Lees verder

Onderzoeken

Donderdag 16 juli waren we in het ziekenhuis om opnieuw wondvocht weg te laten halen. Het lijkt dan misschien niet veel, maar het is genoeg om last van te hebben. Als je niet veel spek om je ribben hebt en het vocht kan geen kant op, dan krijg je een nare, drukkende bobbel onder je litteken. Pijnlijk. Toevallig bleek dat de chirurg diezelfde ochtend de uitslagen binnen had gekregen van de patholoog anatoom. Hij vroeg even te blijven zitten… Lees verder

Verveling

De regen waaiert buien vol natte strepen door de tuin, de ramen zijn bezaaid met dikke druppels. De week vol zon heeft kleine velletjes op mijn schouders achtergelaten en na elke douchebeurt wrijf ik de dunne rolletjes weg. Nieuwe roze huid verschijnt alsof er niets is gebeurd. Binnen zit aan de grote tafel de jongste van het stel te tekenen. Het wordt een schatkaart. In onze tuin bevinden zich bergen met sneeuw op de toppen en een diepe zee met een haven waar alleen de beste schippers kunnen aanmeren. Een zucht. Het potlood ligt slapjes in de kleine hand. Nog een zucht, een harde kras en dan het geluid van scheurend papier. Klaaglijk klinkt het: ‘Mam…, ik weet niet wat ik moet doen…’. Lees verder

Controle van 14 juli

Vanmiddag hadden we de eerste controle na de operatie. De chirurg was tevreden over het genezingsproces. Mijn vermoeidheid was heel normaal en de wondvochtophoping ook. Tijdens een punctie is er het teveel aan wondvocht weggenomen. Een enorme spuit maar alles leek erger dan het was. Er is niemand flauw gevallen. Na de tweede keer puncteren slonk de hobbel en was mijn velletje weer strak. Volgende week dinsdagochtend hebben we een tweede controle en vervolggesprek. De uitslagen zullen dan allemaal binnen zijn. Voor nu is mijn voornaamste doel het herstellen van de operatie en genieten van de tweede vakantieweek!

Een oude dame

Mijn opa en oma waren voor mij als kind de oudste mensen ter wereld. Opa had altijd een bruin vest aan met grijze borstrok, ook al schroeide de zon gaten in het asfalt. Oma dronk haar thee met melk uit een dun porseleinen kopje met zachtroze roosjes. Als ik kwam, eerst met het hele gezin op zondag en later alleen op de fiets, werd ik warm onthaald. “Kind, kom binnen wat fijn dat je er bent. Ik heb de thee al klaar, plaatje cake erbij?” Opa werd net wakker van z’n middagdut en stopte snel het gebit in z’n mond. Het rook er naar boenwas van het zware dressoir en de muffe lucht van de dikke plofbank waar je zonder hulp niet meer uit kon komen. Lees verder

Vinex

Na een avontuurlijke tijd van twee jaar in de Tsjechische hoofdstad Praag kwamen we berooid maar vol inspirerende verhalen weer naar Nederland. Onze bezittingen hadden we verpakt in zes ruime plastic tassen waar de Vietnamese marktlui voor onze flat in een buitenwijk van Praag hun waren in vervoerden. Na een aantal omzwervingen van een zolderruimte boven een kantoor in Utrecht en een portiekflat in Rijswijk, streken de globetrotters neer in een gloednieuwe huurwoning in de vinexwijk van Zwolle. Lees verder

Een kaartje

De laatste dagen voor het grote vertrek werd de opwinding in huis steeds groter. Een hele week van huis weg, slapen in een tot vakantieboerderij verbouwde kippenschuur en eerst zestig kilometer fietsen door bossen en heide. Voor hen die altijd binnen vijf minuten te voet op het schoolplein staan is dat een beste afstand. De banden werden flink opgepompt en het regenpak ging onder de snelbinders. Met vochtige ogen stonden de ouders langs de kant. De kinderen, al geheel in trance, wuifden nog lukraak van links naar rechts. Even klonk het verloren: ‘Denk eraan, elke dag een schone onderbroek en doe de vuile was direct in de plastic tas…’. Toen verdween de laatste uit het zicht. Lees verder

Thuis

Daar ben ik weer en typ deze krabbel nog altijd met 10 vingers blind. Alles is zeer snel gegaan maar wel met enig voorbehoud! De wond is prachtig dichtgemaakt (zelfs de lijnen van het badpak blijven zichtbaar!) maar ook erg confronterend. Goed, de kanker is eruit en nu wachten op de nabehandeling. Ik ga braaf mijn oefeningen doen, bewegingen die ik voorheen zo poepsimpel vond…Van mij binnenkort meer mooie berichten!

Annemieke

dag van de operatie (en de dag daarna)

Operatie geslaagd! Annemieke is om 11.30 de OK opgereden en na het aanleggen van het infuus is de operatie om 12.30 begonnen. Deze heeft bijna drie uur geduurd. Ik heb haar om 15.30 even gesproken toen ze nog op de uitslaapkamer lag en net vijf minuten wakker was. Ze is erg vrolijk, waarschijnlijk heeft ze een roesmiddeltje gekregen dat op haar lijf geschreven is want ze heeft veel over de kinderen ‘gedenkt’ (haar woorden..) en lekker veel aarbeien gegeten tijdens de operatie. Zo zie je maar weer. Ze gaat nu even naar haar kamer om wat te eten. Daarna rusten en slapen. Morgen zien we de chirurg, maar het is nu vooral rusten en herstellen.

Inmiddels nog wat nieuwe info (8 juli): chirurg is eind van de middag al langs geweest en hij was tevreden over de operatie. Geen gekke dingen gevonden of gezien en alle klieren zijn op een goede manier weggehaald. Ook bij de borst is er niets blijven zitten wat er niet zou moeten horen. Annemieke voelt zich goed. Geen misselijkheid, pijn valt mee en de wond herstelt erg goed. Als dit zo doorgaat dan is ontslag a.s. vrijdag niet ondenkbaar! Eerst de nacht nog even door zien te komen.

Het is nu donderdagmiddag 9 juli en het gaat de goede kant op. Infuus is eruit, morfinepompje is verwijderd en ze loopt af en toe wat rond met twee zakjes wondvocht onder de arm. De rest van de dag brengt ze gezellig keuvelend door met haar kamergenote mevrouw Assink, een kranige tachtiger met de levenslust van een twintiger. Ze is nog wat duizelig door de lage bloeddruk, maar dat gaat vanzelf over. Morgen worden de drains verwijderd en komt ze thuis. Lekker snel allemaal. Binnen drie weken moet ze alles weer kunnen doen met haar arm, ook de bovenste keukenkastjes uitsoppen en de ramen wassen, althans die werkzaamheden werden vanochtend door de (mcp) fysiotherapeut aangeraden (haha). Belangrijkste is dat ze goed begint aan de chemo. Die staat nog niet gepland maar we houden zelf rekening met het eind van de zomer. Voor nu: pluk de dag.

Bedankt voor alle leuke reacties allemaal! Ze zijn zeer welkom. Groeten, Henri