Bij elke voetstap die ik zet hoor ik geritsel. In het droge gras liggen opgekrulde bladeren tussen de harde stengels wilde lavendel. Er leeft van alles: hagedissen, sprinkhanen en kriebelige beestjes. Langs het pad ligt een dode boom. In de omgewoelde grond naast de wortels zie ik een gat. Het is er donker, ik durf mijn hand er niet in te steken. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingBij het maken van de afspraak heb ik de verkoopster dringend verzocht: ‘zoek alles bij elkaar wat je hebt, als het er maar jong en hip uitziet…’ De volgende dag strompel ik over het opengebroken trottoir richting de winkel. Tussen bergen stenen staan mannen met rode nekken en natte plekken gedachteloos te drillen. De ramen van de glazen winkelpui trillen zachtjes mee. Met opnieuw een tropisch warme week voor de boeg kan ik er niet langer om heen: er moet een bikini komen. Het oude badpak met de vulling rechtsvoor is niet langer geschikt, na één keer duiken hangt de inhoud op mijn navel… Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingIn de beleving van ouders zijn kinderen het orakel van moeder natuur. Veel wat uit die kleine mondjes rolt wordt gezien als recht uit het hart. Bij alle die spontaniteit vraag ik me vaak af: is dit nou onnozel gebabbel of is er toch sprake van oprechte verwondering? Tijdens het halen van de boodschappen wijst mijn dochter naar een vrouw voor ons in het gangpad. ‘Hé, die lijkt net op mijn juf’. ‘Ze heeft ook één zo’n lange tand.’ Net als ‘Nanny Mcphee’, de filmhit voor meisjes van vijf over een heks met bijzondere gaven. Ik sputter wat tegen, vertel haar zachtjes dat wijzen niet netjes is. Ze kijkt me zuchtend aan. Nee, vermoeid schudt ze haar hoofd. ‘Ik bedoel natuurlijk niet mijn juf van school maar mijn zwemjuf!’ En alsof het een troost betreft besluit ze: ‘Nanny Mc Phee is maar een film hoor.’ Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingZaterdagmiddag, de zon brandt het gras geel en er is geen zuchtje wind. ‘Kom we gaan op de fiets naar de stad’, roep ik naar mijn jongste dochter. het dorp uit, dwars door de weilanden. De fietsen zetten we tegen elkaar aan en we slenteren langzaam door de warme winkelstraat. Twee rode sweaters met witte letters hebben zich strategisch halverwege de Hema en de Blokker opgesteld. In hun handen een blocnote met pen, de linnen tas met folders staat naast een handig tafeltje. Hier zit een strak georganiseerd bedrijf achter. ‘Mogen we u iets vragen?’ Ik kijk in een vriendelijke gezicht, de blonde haren in een staartje en lange oorbellen met kraaltjes bungelen heen en weer. ‘Nou, even dan’. ‘Weet u wat doodsoorzaak nummer één is voor kinderen in Afrika?’ Verbaasd kijk ik haar aan… Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingOveral kom ik ze tegen. Tussen de kussens van de bank, op het kastje in de hal en in het filter van het zwembad. Bij terugkomst van de supermarkt word ik belaagd door een meute aan kinderen: ‘Maam, heb je nog beesies? Nee? Bungels dan of go-go’s?‘ In mijn bed ligt een grote oranje duim en in de badkuip de knaloranje strandbal van de kaasboer. En dat terwijl ik weinig – en als ik heel eerlijk ben – helemaal niets met voetbal heb. Wat moet ik doen met die goedkope plastic rommel die mijn huis binnenstroomt. Return to sender? En wel direct is mijn advies. De supermarktbazen overwegen om de oranje beesies op het vliegtuig naar Afrika te zetten. Leuk voor de kinderen daar. Welk reclamebureau heeft dit op zijn geweten? Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingKleine meisjes worden groot en dat maakt van mij een oude moeder. Over enkele dagen wordt ze tien. Hot item is vanzelfsprekend ‘het feestje’, wie mag komen en wat gaan we doen. Of beter gezegd waar gaan we naartoe. Na lang overleg met eega wordt besloten om de tent in de tuin op te zetten voor een slaapfeestje. Dat maakt van mij de meest geliefde moeder die ze kan bedenken. De luchtbedden worden direct van de vliering gesjouwd. Na het werk sprint ik nog snel de stad in voor de cadeautjes. Ik grabbel in mijn tas en vind tussen de belangrijke niet-vergetenbriefjes, kassabonnen en snoeppapiertjes helemaal onderin – tussen de kruimels – het verlanglijstje van mijn negenjarige dochter. Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingAls oudste van de club heb je bepaald voorrechten. Zolang je niet tot die categorie behoort is dat een prettig vooruitzicht. Dat dacht ik lange tijd. Totdat de jongste van het kantoor mijn kamer binnenstuift en me smekend aankijkt. Na een lange klaagzang komt het hoge woord eruit: ‘Wil jij voor mij eens contact opnemen met die leverancier, ik weet echt niet meer hoe ik hier uit moeten komen…Ik trek mijn schouders naar achteren en haal diep adem. Tja, daar moet ik even over nadenken. De volgende ochtend trek ik mijn zwarte hakken uit het stof, strijk de kreukels uit de witte blouse en zip met moeite de rits van mijn rok dicht. De cape met de gouden ‘T’ van troubleshooter laat ik thuis liggen. Daar ga ik als super senior hero. Laat mij dat varkentje maar eens wassen. Lees verder
(1) Reactie | RSS Inschrijving’s Ochtends smijt ik voor de kast wild de shirtjes en hemdjes in het rond. De één te laag uitgesneden, de ander te krap onder mijn oksels. Ik kan godsamme wel een nieuwe garderobe aanschaffen. Het is zomer geworden en waar ik ook kijk, overal zie ik blote schouders, strakke hemdjes en wiebelende borsten – altijd in zijn het er twee – vol en zichtbaar in beeld. Wil ik ook, denk ik dan. Had ik ook. Maar.. in mijn lijf wordt niet gesneden als dat niet nodig is. ‘Geen siliconentiet!’, riep ik een jaar geleden. Inmiddels bekijk ik sceptisch de informatiefolder van de chirurg. ‘Het wordt toch nooit zoals het was…’, mompel ik wat. En wat te denken van een veel te lange operatie, vurige littekens en mogelijke complicaties. Al dat gesjor aan je lichaam èn controles èn afspraken. Huiveringwekkend. Dat mooi gevulde decolleté? Niet belangrijk. En dat akelige gevoel van leegte en kaalheid dan? Auw. Wel belangrijk dus. Ik ben in een paar maanden tijd een zwevende kiezer geworden. Wat houdt me eigenlijk werkelijk tegen? Schaamte? Hoe dan ook, mede op advies van mijn ‘echte’ chirurg staat er in de agenda een afspraak genoteerd met de plastisch chirurg, ‘pc’ voor intimi. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingHeel in de verte hoor ik een haan kraaien. ‘Ja, ben wakker hoor’, mompel ik en draai me nog eens om. Warme dekens, mijn hoofd nog vol met zoete dromen. Het spookt al een tijdje door mijn hoofd. Sex en eten. Eten en sex. De tijdschriften staan er vol mee. Mijn hoofd is er vol van. Afrodisiacum, oesters, chocolade, avocado en hete pepertjes. Maar ook havermout, ginseng en artisjokken. In gedachten glijd ik weg naar de tijd van eerste afspraakjes, lange nachten en het eerste ontbijtje. Midden in een rommelige studentenkamer, matrasje op de grond, mijn jas ligt ergens naast de bank op de grond. Lees verder
Geen Reacties | RSS Inschrijving‘Hou op met zeuren en schiet eens op.’ Vermoeid duwt ze haar zoontje voor zich uit door de kleedkamer van het zwembad. Aan haar andere hand een peuter met een smoezelige speen in de mond. ‘Wat ben ik blij dat dit de laatste keer is. Hij kan het best maar wil het niet hè!’, zegt ze tegen niemand in het bijzonder. Ze kijkt om zich heen. Snel buk ik me om de waterschoentjes dicht te maken. De tuniek, bedrukt met grote bloemen, zit strak om haar buik en borsten. De armen bloot. Ze zucht en grijpt het jongetje vast, ongeduldig helpt ze hem in zijn zwembroek. ‘En je best doen, anders…’ Ik bind de haren van onze jongste in een staartje en trek haar op schoot. ‘Zet ‘m op, meid’, fluister ik in haar oor en druk nog snel een kusje tussen de nekharen. Op roze crocs stampen de zwemjuffen achter elkaar langs de ouders in de richting van de rij wachtende kinderen. Ik zie haar staan, ze wiebelt met haar voeten. Snel steek ik m’n duim op. Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingAls ik de chemokamer binnenkom zit ze er al. In het hoekje. Achter de deur. Alleen. Strakke zwarte broek, laag uitgesneden truitje en in het donkere haar een buitensporig model zonnebril. Vorige week was zo ook een paar minuutjes voor me aan de beurt. Kennelijk zitten we in hetzelfde ritme. Ik pak een stoel bij het raam. In de ruimte babbelt iedereen wat met elkaar, over het weer en andere onbelangrijke zaken. Stuurs kijkt ze op haar telefoontje om het net ontvangen tekstberichtje te lezen. Handig sms’t ze terug. ‘Ha, je was er weer?’, zegt de verpleegkundige opgewekt tegen haar terwijl ze een kruk dichterbij schuift en het dossier pakt. Lees verder
(1) Reactie | RSS Inschrijving‘Wie wil er nog een broodje?’ De zompige stokbroodjes liggen dubbelgevouwen in de rugzak tussen de voorstoelen. Vanochtend nog gesmeerd in de ‘landelijk keuken met uitzicht op het oude stadsplein’. Waar het zonnetje voorzichtig naar binnen scheen. En waar voor onze deur een zichzelf bevuilende zwerver zwaar lag te ronken. De korte vakantie in midden Europa is voorbij. Rest ons nog een terugreis van zeventienhonderd kilometer. ‘Ik moet heel nodig plassen’, klinkt het benepen achter ons. In de verte doemt een ‘P’ op. Op de P rijden we langs een rij trucks uit allerlei onbekende oorden, achteraan zien we het toiletgebouwtje. ‘Hier wil ik niet plassen!’ Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingAls ik de televisie aanzet kijk ik recht in het spijkerbroekenkruis van een bekende Nederlander die wijdbeens op een stoel zijn grappen verkoopt. In het verkeer domineren mannen de linkerweghelft. Met één hand aan het stuur, als een botsautootje op de kermis, laveren ze door de drukte. Zodra het kwik boven de 20 graden uitstijgt gaan de shirts uit. Ze vegen het zweet van hun voorhoofd waardoor de vlossige bossen haar onder de oksels in het zicht komen. Mannen, ik zal het nooit begrijpen maar het lijkt me heerlijk er eentje te zijn, al was het maar voor een weekje. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingHet is zondagochtend en buiten hoor ik niets anders dan getjilp van de vogels. Door het dakraam zie ik een paar strepen blauwe lucht. Na wekenlang gepieker, besluit ik mijn sportschoenen op te zoeken. Ik vind ze achterin de kast, grijs van het stof. Om een verder verval van lijf en leden tegen te gaan wil ik de laatste resten chemo eruit zweten. De benen zijn wit en de huid droog, de korte broek nog onwennig. Als ik de buitendeur uitloop voel ik de kou uit de grond opstijgen. Snel stel ik mijn stopwatch in en begin het oefenrondje met twee minuten in een rustig tempo. Als ik opgewekt de bocht bij de kerk in zeil loop ik tegen twee dames aan van de plaatselijke atletiekvereniging. De jasjes met logo bollen op in de noordoosten wind. Schouder aan schouder lopen ze, een blonde en een donkere. ‘Maar ik heb helemaal niet om een familiegraf gevraagd, en over vijftig jaar kunnen we het pas verkopen’, buiten adem maakt de stevige blonde een tussenhuppel om haar atletische metgezellin bij te houden. ‘Ik heb er ook helemaal niets mee’, zuchtend kijkt ze achterom. Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingIk scheur het goudkleurige envelopje ongeduldig open. De scherpe rand maakt een geniepige snee in mijn wijsvinger. ‘U heeft 55 punten bij ons gespaard en daarom krijgt u deze waardecheque van 12,50 euro.’ 55 punten? Twaalf en halve euro? Hier heb ik vijf jaar lang trouw mijn peperdure crèmes, geurtjes en andere smeersels gekocht. In weer en wind. Voor mezelf, mijn lief en de rest van de familie. Met twaalf en halve euro kan ik in die zaak nog geen fatsoenlijke mascararoller kopen! Een dikke druppel bloed valt op de grond. Met mijn niet gewonde hand grijp ik de telefoon om het nummer van de parfumerie te bellen. Lees verder
Geen Reacties | RSS Inschrijving